Wij zijn opzoek naar een andere slaapplek, maar we zitten ook een beetje in een dipje, want we moest Karin, Geoffrey en de meiden gedag zeggen. Er zit maar 1 ding op. We moeten langs de Mac Donalds haha. We rijden Castro Urdiales in. Hier zit een Mac en een supermarkt om even een nieuw stokbrood te halen. Na het eten kunnen we weer vol goede zin een plekje zoeken.
Via de app komen we in Laredo terecht. We rijden door een wijk waarvan we ons afvragen of we hier wel tussen de hoge gebouwen willen staan, maar dan komen we op de parkeerplaats die zo overloopt op een boulevard en het strand. Hier komen onze herinneringen van echte strandvakanties omhoog. Het enige wat nog mist zijn de bruisende restaurantjes. Nu eerst maar even lekker slapen.
’s Morgens zijn we lekker op tijd wakker. Het terug draaien van de klok heeft zo zijn voordelen. We gaan lekker het strand op. Het is zonniger dan we verwacht hadden en Fea en Rick vinden het jammer dat ze geen zwembroek aan hebben. We spelen en wandelen door tot het einde van het strand en terwijl de kinderen spelen, zie ik hoeveel vuil er hier op het strand ligt. Allemaal frisdrank flessen en bekers. Ik vind een zak en raap alles op. Ik snap dat nooit. Je koopt al dat spul, je neemt het mee naar het strand, wat is dan de moeite om het die laatste twee meter naar de prullenbak te brengen?
Na het spelen willen we terug lopen via de boulevard. We zien een restaurantje, maar als we om de hoek kijken zien we dat het een hele straat vol restaurantjes is. Daar krijgen we trek van. We lopen de straat op en neer en besluiten een hapje te eten bij het eerste restaurant. We worden niet teleurgesteld, want we krijgen een enorm groot bord vol met eten. Na het eten lopen we terug naar de camper en dan begint het zachtjes te regenen. Onderweg komen we een reclamebord tegen van een winkelcentrum in de buurt dat morgen een Halloween feest heeft. De rest van de dag chille we in de camper en als avondeten nemen we een boterham. Hoewel dit wel een fijne plek is, willen we toch morgen graag naar dat Halloween feest toe. Fea vindt het super leuk om rond te gaan voor snoep.
Vandaag 31 oktober, rijden wij dus naar een winkelcentrum in Santander. Vanaf 16:00uur mag je de winkels langs voor truco o trato. Eerst is het nog rustig, maar er komen steeds meer verkleden kinderen en volwassenen. Fea is vandaag een roze knuffelbeer met een knoop als oog.
We voelen ons vreselijk underdressed, want jong en oud is verkleed en er is flink werk van gemaakt. Wat leuk zeg! Als ik dat had geweten dan had ik lekker meegedaan. Om 19:00uur begint, midden in het winkelcentrum, de musical Coco. We kennen de film goed dus we kunnen het verhaal aardig volgen. Het is een hele gezellige halloween zonder gegriezel.
Omdat we op een parkeerplaats achter het winkelcentrum staan, moeten we nog even verplaatsen om te kunnen slapen. Het is al 20:30uur en donker. Ik heb via de app een plekje gevonden op 20 minuten rijden. We rijden er heen en er is plek zat. We gaan eerst maar lekker slapen en dan zien we morgen wel waar we staan.
Zo, dat valt dus echt even niet tegen. Wat een prachtige plek is dit. De zee is prachtig blauw en er zijn allemaal kleine strandjes en veel rotsen waar de golven op ontploffen.
We besluiten meteen dat we hier nog een nachtje blijven. Het weer is prachtig en het is gezellig druk hier. De Spanjaarden zijn zelf ook vrij. 1 November is het Allerheiligen en dat is een nationale feestdag hier. Morgen is het Allerzielen en deze dagen worden er heel veel bloemen op graven neergelegd. Er spoelen ook veel bloemen aan op het strand. Fea vindt alles bij elkaar een hele bos. Jammer dat de zee de bloemen al flink te grazen heeft genomen. We spelen op het strand en in de zee. We wandelen op het schiereilandje en we kijken naar de golven die op de rotsen breken. We hopen dat we morgen ook nog mazzel hebben met het weer.
We staan niet heel ver van een begraafplaats af, dus vandaag op 2 november willen we er graag even heen lopen. Maar eerst willen de kinderen naar de zee. De zee is onrustig vandaag en waar we gisteren speelde en zwommen daar staat nu flink veel water. Ook spatten de golven hoog op de rotsen. Het is een paar graden koeler dan gisteren, dus Tim en ik slaan het zwemmen even over. De kinderen vinden een stukje strand dat redelijk droog is. Met een zelf gebouwde dan zitten ze veilig.
Na het zwemmen eten we wat eten en dan gaan we naar de begraafplaats. We verbazen ons over de enorme bouwwerken die op de begraafplaats staan. Het zijn familiegraven en sommige zijn een muur waar meerdere mensen in kunnen liggen, maar er zijn ook echt kleine huisjes bij. Er kunnen soms wel 20 mensen in liggen. Sommige hebben een eigen gedenkkamer met glazen schuifdeuren. Deze staan vol beelden, foto’s en bloemen. Het voelt niet tof om één gedenkkamer op de foto te zetten, dus ik houd het op wat algemene foto’s, maar mocht je is in Spanje zijn, dan kan ik je aanraden om een kijkje te nemen op een begraafplaats. Verder liggen de mensen hier vooral boven de grond. We dachten eerst dat het een urnenmuur was, maar volgens Google worden de mensen in een nis gelegd. Toch heel interessant om te zien allemaal. Er liggen veel bloemen overal en sommige graven zie je niet meer door de hoeveelheid bloemen, maar eigenlijk maken de grafhuisjes de meeste indruk.
Als we terug zijn bij de camper dan is het wel tijd om te chillen. Tim en Rick lopen nog even naar de golven. Wat een mooie plek hebben we toch weer gevonden.
Toch gaan we vandaag weer verder. We voelen en zien aan het weer dat de echt warme dagen hier wel voorbij zijn. Het hoort hier ook kouder te zijn, dus we verwachten niet dat de warmte snel terug komt. Voor ons dus tijd om verder te trekken.
We rijden naar Motorhomes area Las Hazas in Cobréces. Het is al een tijdje geleden dat we een nette camperplaats tegen zijn gekomen met sanitaire voorzieningen en hier staat ook een nette wasmachine. Het is allemaal superschoon en het is onze eerst warme douche in Spanje. Omdat we laat deze kant op zijn gereden, is het meteen tijd om eten te koken. De warme douche bewaren we voor morgenochtend.
Na de heerlijke douche, gaan we naar de bakker. Er is vandaag veel regen verwacht en als we terug lopen van de bakker dan begint het al flink te druppen. Als we allemaal binnen zijn dan barst het los. Na het eten kijken we met zijn alle een film en het is eigenlijk best knus zo, maar zodra het droog is gaan we snel weer naar buiten. Tenminste, iedereen moeten even weer in de benen komen en bij de jeugd kraak en piept het altijd een beetje na een lange chiltijd. Toch lukt het om ze allemaal weer buiten te krijgen.
Onze wandeling heeft ons weer naar een prachtige plek gebracht. De eigenaresse van de camperplaats spreekt geen woord Engels, maar ze wees deze plek aan op de kaart en zei spectaculair en dat is het zeker. We lopen op de cliff nog een heel stuk langs de zee. Je kan helemaal naar het strand een stukje verderop lopen, maar het waait zo hard dat we halverwege een weiland oversteken om terug naar de camper te gaan. Onderweg lopen we langs een ruïne van een kerk en ik wil even kijken. Ik zie dat er een begraafplaats bij zit. Tim en de kinderen beginnen te klagen en ik zeg dat ze maar vast door moeten lopen. De camperplaats zit om de hoek, dus die vind ik zelf wel. Ik moet gewoon even gaan kijken.
Ik vergeet een foto te maken van de begraafmuur in de ruïne. Ik vind het een bijzondere plek om te mogen liggen.
Na onze wandeling is het tijd om nasi te maken. De zwerfkatten ruiken eten en lopen schichtig om ons heen. Er staat verder niemand buiten te koken, dus ik heb er drie. Arme beesten, ik zou ze allemaal een warme mand willen geven. Als ik de rijst afgiet schieten ze op de paar korrels rijst af die er naast vliegen. Als we gegeten hebben dan schuif ik alle restjes in een vette pan van de gebakken kip. Ik gooi er nog twee handen brokjes doorheen en zet de pan buiten.
Na het eten lezen we de kinderen een boek voor. Hier is Tim twee weken geleden mee begonnen. Hij las, Ik ben nummer vier, voor. De jongens hingen aan zijn lippen en Fea gaat dan lekker kleuren. Ik ben nu aan het tweede boek begonnen, de kracht van zes. Ook dit zal weer een spannend avontuur worden van de Loriën serie. Na het lezen gaan we weer lekker slapen en ik verheug me al op de warme douche van morgenochtend.
We twijfelde of we door nationaal park Picos de Europa zullen rijden, maar we hebben besloten het niet te doen. Het is al behoorlijk fris, winderig en vochtig en we hebben dan geen zin in al die kleine kronkel weggetjes. We besluiten er langs te rijden en zo komen we bij een parkeerplaats uit in Poncobos, waar we mogen slapen, maar er liggen bergen puin op de camperparkeer plaatsen en de rest staat al aardig vol. Het is geen aantrekkelijke plek. We besluiten een heel stuk verder te gaan en dus na even zoeken vind ik een nieuwe plek in Asturias. Gelukkig bevalt deze plek ons meteen. Het grenst aan een picknick veld en er staan barbeques. Het is 16:30uur en aangezien het snel frisser wordt besluiten we meteen te gaan koken op de bbq. De jongens zoeken hout en samen maken we een vuurtje. We bakken kip en patat op het vuur en eten alles op. We genieten van de natuur om ons heen en de gezelligheid van het buiten koken. Als de zon onder gaat zijn we net terug in de camper en dat is maar goed ook, want het wordt snel kouder. Tegen de tijd dat Tim en ik ons bed in kruipen is het nog maar 14 graden in de camper. Wij pakken ons wollen deken erbij om warm te blijven. De kinderen lijken nergens last van te hebben, maar om 04.00uur kruipt er toch een klein meisje naast me. Lekker knus in de alkoof in een bed van 1.50m. in ieder geval lekker warm. Tot we er weer uit moeten om te plassen en het nog maar 8 graden is in de camper brrrrr. We blijven mooi in bed liggen tot de zon op de camper staat en het weer wat opwarmt. Dat is dan weer het voordeel van geen plan hebben. Voor ons wel een teken dat we zuidelijker moeten reizen of in ieder geval een plek met stroom zodat de elektrische kachel aan kan.
We rijden deze zaterdag een flink stuk naar beneden. Van zolang in de auto zitten word ik zo duf, maar het landschap waar we doorheen rijden is echt prachtig. Bij Spanje dacht ik altijd aan zon, zee en strand, maar de bergen die bedekt zijn met de herfstkleuren zijn adembenemend.
We lassen een pauze in in León. Hier is een Carrefour warenhuis. Max heeft nieuwe schoenen nodig en ik koop een warm vest. Verder natuurlijk de nodige boodschappen. Bij de vleesafdeling kunnen we geen gehakt vinden. Daar hadden we de vorige keer ook last van. Ik kijk bij de vitrine van de slager en ik zie dat een vrouw iets besteld en dat de slager verschillende stukken vlees pakt en het door de molen gooit. Vervolgens komt er versgemalen gehakt uit de molen. Ik vraag aan de vrouw of ze Engels kan en wat ze precies besteld heeft en wat het kost. Het is half om half gehakt en de berg die van de slager krijgt kost iets van 5 euro. De slager spreekt geen Engels, dus als ik aan de beurt ben, wijs ik snel naar de vrouw die weg loopt en ik zeg dat ik dat wil. Voor €4,60 krijg ik bijna 800gram gehakt. Dat worden twee heerlijke maaltijden. Voordat we het warenhuis weer uit zijn is het alweer 17:30uur oeps. Ik zoek snel op de app een plekje en we rijden er heen.
Googlemaps lijkt het niet te kunnen vinden en we besluiten midden in een klein dorpje bij de speeltuin te gaan staan. Gelukkig hebben we bij het warenhuis al gegeten. We spelen hier nog even buiten en gaan naar binnen zodra het koud wordt. Deze avond is het gelukkig iets minder koud. In een appgroep van reizende gezinnen. Komt er een tip binnen van een leuke plek in het noorden van Portugal, met stroom. Het ziet er uit als een mooie plek en we zijn dan weer een stukje zuidelijker. Het betekend wel weer een dag flink rijden maar…..
Portugal here we come!
Dank je wel dat wij weer een stukje mochten meereizen door deze mooie wereld. En dan voor de heren onderweg ook nog een gratis douche …..hoe mooi wil je het hebben. Goede en veilige reis verder. xx
En wat is de wereld mooi 🥰. We verbazen ons er dagelijks over. Groetjes van ons