Ken je dat, van die gezinseigenaardigheden? Van die uitspraken of gewoontes die jullie thuis allemaal snappen. Iedereen in het gezin snapt ze, maar de buitenwereld denkt dat jullie een beetje gek zijn. Wij hebben ze ook. Wij hebben: Whoezaa, tjop tjop en 321. Ik vind ze mooi, maar ik zal is uitleggen hoe we er aan komen en hoe we ze gebruiken.
Whoezaa komt uit de film Bad boys 2. Ze gebruiken het daar, om rustig te worden in stress momenten. Het liefst met gelijktijdige massage van je oorlellen. Binnen een goed getraind gezin als dat van mij heb je dat masseren niet meer nodig.
Tjop tjop is gewoon aan komen waaien en zorgt ervoor dat we haast gaan maken. Of geeft in ieder geval aan dat er wat meer haast zou mogen zijn.
321 komt half van Mel Robbins, zij gebruikt dit om twijfel en uitstel weg te nemen. Je maakt dus een plan van wat je wilt dat er gedaan wordt en je stopt met twijfelen of uitstellen door af te tellen van 5, 4, 3, 2, 1 en doe wat je doen moet. Geen tijd voor twijfels of tegenwerkende stemmen in je hoofd, gewoon gaan. Nu liep ik alleen tegen 1 probleem op. Bij 3 of 2 was ik al afgeleid. Er vloog een vlinder langs of ik vond ineens een bezigheid die nog niet af was of iemand laat een scheet. Nou ja dan ben ik dus afgeleid en vergeet instant wat er gedaan moest worden. Neem het opstaan in de ochtend. Tim en ik houden niet van vroeg opstaan. De wekker gaat dus laat en ons ochtendritueel past precies. Dus de wekker gaat en Mel komt langs met haar 54321 en bij 0 hups uit bed uit. Maar bij 3 slaapt mijn man alweer, bij 2 denkt ik terug aan die fijne droom die ik had en weg ik Mels tactiek. Het is dus 321 geworden, dan is er weinig tijd voor afleiding.
We gaan even terug naar het opstaan en dat doen we dan op de maandag. Tim en ik zijn vrij en de kinderen moeten naar school. De wekker gaat zoals gewoonlijk pas op het laatste moment en in plaats van meteen 321 te doen, draai ik mijn nog even 3x, 2x, 1x om voordat ik, 321 tjop tjop opsta. Ik schiet in mijn kleren, poets mijn tanden en kam mijn haar in recordtijd.
Als ik beneden kom dan zitten mijn kinderen al half aangekleed vredig achter hun schermen. Nu houd ik helemaal niet van het gehang achter schermen, maar wel van het vredige en we hebben het wel anders geprobeerd, maar dan wordt iedereen druk en schreeuwerig en dan kan ik alleen nog maar WHOEZAA roepen. Dat doen we dus niet. Terwijl iedereen achter zijn scherm hangt, roep ik op tot verder gaan met aankleden. Ondertussen begin ik aan de broodtrommels en ontbijtborden. Trommel 1 gaat sinds dit jaar naar het voortgezet onderwijs en moet als eerste weg. De trommel komt tegenwoordig net zo vol weer terug als dat hij wegging maar dat is hopelijk de wen fase.
Trommel 2 en 3 moeten daarna op pad. O, ja de ontbijtborden moeten ook vol, 321 go Sandra. ‘MAX’, roep ik vanaf het aanrecht, ga jij je aankleden! Ontzettend onpedagogisch schuif ik de ontbijtborden tussen de schermen en mijn kinderen en ga verder met de trommels. Tjop tjop de tijd begint te dringen, maar gelukkig Tim is ook aangekleed en vult de kleine bakken met fruit. De tassen zitten vol en de oudste slurpt zijn laatste beetje yoghurt naar binnen en moet gaan. Ik trek hem terug naar binnen om zijn haar te kammen en dan mag hij weg. Tjop tjop jongen je bent wat laat en veel plezier, maak ze gek vandaag, dag lieverd. ‘MAX’ ga jij he broek ook aandoen! En ondertussen zoek ik de borstel om aan de coupe troep van mijn dochter te beginnen. Het is 8 uur en alle schermen moeten uit en Max trekt al zijn kleren aan. De laatste restjes ontbijt gaan erin. Ik vind nog wat vlinders om in mijn eigen haar te steken en ik begint te roepen dat de schoenen vast aan kunnen. Ineens staat mijn dochter voor me. Met 2 elastiekjes, de borstel en de liefste glimlach ooit. Mama wil jij nog even mijn haar invlechten, 2 graag. Ehhh….. nou vooruit ga maar zitten, tjop tjop, 321 ,321, 321 ,321 en hups die vlechten zitten er ook in. Beetje scheef, maar ach. Schoenen, we waren bij de schoenen gebleven. Max wil graag nog sokken aan en ik moet hem eraan herinneren, dat hij die dan gewoon even moet gaan pakken. Tjop tjop Max en het mooie is. Max kent dat niet tjop tjop. Er zit totaal geen haast of stress in die jongen. Hij komt ook rustig te laat en het interesseert hem gewoon niets. Mooie eigenschap van hem.
Zo het is geluk. Iedereen heeft kleren en schoenen aan, de tassen zijn vol en de haren zitten goed. We gaan op pad. We wonen gelukkig nog geen 5 minuten lopen van school af, dus we zijn er zo. Veel plezier lieverds en met een dikke kus van pap en mam vliegen ze naar binnen. We lopen samen terug. Thuis ruimen we de ochtend rommel op. Vaak ook nog wat rommel van gisteravond en we trekken de stofzuiger erdoor. Ik maak onze kommen met yoghurt klaar en zet ze op tafel met een kom thee. We gaan zitten en dan
WHOEZAAA
Hahaha zo herkenbaar