Op 1 van de laatste warme middagen van augustus moest mijn dochter Fea naar zwemles. Naast het zwemles bad zit het buitenbad De Paasberg waar we een abonnementje van hebben, dus mijn man en ik namen de jongens en een vriendje mee. Konden die zich ook nog even flink uitleven.
Na een minuut of 20 kwam één van de jongens naar mij toegerend. Hij had duidelijk de schrik op zijn gezicht staan. Ik moest komen, want Max was gevallen bij de glijbaan. Ik stond meteen op scherp en rende richting de glijbaan.
Ik zag Rick en Max al mijn kant op komen. Max liep nog soepel rechtop, dus ik dacht het valt gelukkig mee. Hij huilde wel en hij hield zijn kin vast. Ik dacht het zal wel een schaaf zijn. Max komt dichterbij en tilt zijn hoofd op “WTF” Ik zag echt een mega diepe snee in zijn kin, waarbij het vetweefsel zichtbaar was. Het bloede bijna niet. Ik riep: he jongen ben je gevallen en legde mijn arm op zijn schouder, maar in mijn hoofd was een explosie aan gedachten:
1] Rustig blijven
2] doekje zoeken om tegen zijn kin aan te houden.
3] shit
4] huisarts bellen, die doet kleine wonden.
5] Max staat in zijn natte zwembroek.
Ik kwam tot actie. Ik bereide Max vast voor dat we naar een arts moesten en dat er waarschijnlijk hechtingen aan te pas zouden komen. We liepen richting de kassa voor een doek, die had ze wel maar voor de EHBO doos moesten we naar de toezichthouders van het zwembad. Lekker handig dacht ik, moeten we weer een stuk terug. Ik stuurde alle mannen die kant op terwijl ik de huisarts belde en spullen ging verzamelen.
De huisarts nam gelukkig vlug op en we mochten meteen langskomen. De jongens kwamen ook weer mijn kant op. We spraken af dat Fea gewoon naar zwemles ging met Tim, want dat begon bijna. Rick en vriendje bleven in het zwembad en ik ging met Max naar de huisarts. Terwijl Max de doek op zijn wond hield, droogde ik hem een beetje af en we trokken hem een droge broek aan, dikke handdoek om zijn schouders en daar gingen we.
Max was in de auto best verdrietig, dat zijn zwemmiddag nu ook afgelopen was, maar de pijn viel wel mee. Er kwam ondertussen wel wat angst voor dat hechten naar boven. Ik legde vast uit hoe het ongeveer zou gaan. Ik vroeg hem of hij het fijn zou vinden als we zijn knuffel even zouden halen, want ons huis lag toch op de route. Dat vond hij wel echt superfijn, dus dat deden we.
Bij de huisarts werden we meteen geholpen door een huisarts in opleiding. Ze twijfelde tussen plakken en hechten, maar ergens staat mij bij dat hechtingen iets moeier genezen en ze springen ook niet snel open bij wild gedrag, dus ik zei dat hechten mijn voorkeur heeft. Ze was het er mee eens. Daar lag Max dan, rillend als een rietje in een handdoek gewikkeld met een huisarts boven zijn hoofd van wie de handen net zo hard rilde. Ik hoopte maar dat dit niet haar eerste hechtingen waren. Ik zat strak naast Max en hield hem vast. Ze moest even zoeken naar de beste houding voor het hechten en na de eerste verdovingsprik lag Max doodstil. Gelukkig schoot de naald maar 1x iets wat lomp uit haar pincet, wat Max een klap op zijn kin opleverde en 10x stotterend sorry van de huisarts, maar verder zat het vrij vlot dicht. Max had zich super stoer gehouden. Ze vroeg nog of Max een pleister wilde, maar dat hoefde niet.
Terug in de auto viel er een soort rust over ons heen. Zo Max, zei ik, dat was even spannend allemaal hé en hij moest even heel hard huilen en ik pinkte ook een traantje weg. Ik was apentrots hoe hij zich gehouden had onder de bibberende handen van de arts, maar ook op mezelf, dit had ik als professional mama onder controle gehad en snel gefikst.
Ik zeg; weet je wat we doen Max. Ons huis ligt toch op de route, ik trek wel even snel een ijsje uit de vriezer. En zo gingen we samen weer richting het zwembad om de andere op te halen en natuurlijk om de stoere hechtingen te laten zien.
