Zwemles, voor wie mijn eerdere blog gelezen heeft over ‘het leed dat mijn zwemles heet‘, die weten al dat die zwemlessen best een dingentje waren. Ik kwam mezelf enorm tegen bij het samen oefenen. Het mooie is, dat als je je als volwassenen bewust wordt van een pijn die je als kind hebt opgelopen, dat je de kans krijgt om deze pijn aan te kijken. Je kan kiezen, druk ik de pijn weer snel weg, of ga je hem voelen. Door de pijn door je heen te laten gaan en de bewustwording tot je door te laten dringen, gaat er weer wat stromen. De pijn krijgt kans om te helen? Bij mij was het een bevrijding. Mijn zwemles leed mocht er gewoon even zijn. Ik kon mijn kleine ik vertellen dat we het goed hadden gedaan. Ik hoefde dit gevoel niet meer te hebben als mijn kinderen naar zwemles gingen. Niet alle pijnen die je als kind hebt opgelopen zijn makkelijk te verwerken. Maar je bewust zijn van de pijn en er dan aan gaan werken is een mooie start. Het zorgt voor beweging. Zie jezelf als een waterval met obstakels. Door de obstakels op te ruimen, wordt je krachtiger. Mijn leed was misschien verzacht maar mijn dochter had wel nog zwemles leed en dan vooral ‘het gat’.
Het klopte niet, Fea haar plezier in zwemmen en haar angst voor ‘het gat’. Ze zwom als een waren zeemeermin in het zwembad. ze dook overal vanaf en onder door. Als ik in het zwembad ging staan dan zwom ze zonder moeite door mijn benen heen. Ze kon zelfs door een zwemband heen zwemmen. Er was iets met dat gat. Ik weet van andere moeders om me heen dat ‘het gat’ bij meer kinderen voor problemen zorgt. Ik dacht, als het voor veel kinderen een angst is, dan is er vast door iemand ook al een oplossing gevonden. Ik dook dus het internet op. Met google kan je veel verhalen vinden over het gat. Ze komen bijna allemaal op hetzelfde neer. Met veel geduld gaan ze er allemaal ooit wel eens doorheen. Tja, dat was voor mij geen oplossing. Ik zag een blokkade bij Fea, die ging misschien met veel tijd wel over, maar waarom zou ze er dan wel doorheen gaan? Zou ze zichzelf dan dwingen, omdat ze het gezeur zat is? Zou ze zichzelf dan over haar angst heen zetten? Wat leert ze daar dan van? Dat je je gevoel, je angst, uit moet schakelen, omdat iets moet? Beter iets tegen je zin doen om van gezeur af te zijn, dan naar jezelf te luisteren? Dit was voor mij niet wat ik zocht, dus googelde ik verder.
Uiteindelijk vond ik een mooie blog uit 2015 van Nadine Carter. Zei beschreef dat een kind, onbewust, het gat kan linken aan zijn/haar geboorte. Je kind heeft misschien vast gezeten in het geboorte kanaal, adem nood gehad, paniek of (doods) angst, of is gehaald met een keizersnee. Hierdoor kan jou kind een trauma op hebben gelopen en zich onbewust voorgenomen hebben om dit nooit meer mee te hoeven maken. Het gat kan dan gezien worden als een beangstigde situatie. De oplossing is om samen met je kind zijn/haar geboorte door te nemen en je kind uit te leggen dat hij/zij het nu niet alleen hoeft te doen. Dat we hem/haar kunnen zien en helpen als dat nodig is. Deze blog resoneerde bij mij, ik dacht, dat is het. Alleen die bevalling verliep prima toch? Ik moest er even over nadenken.
Ik weet niet hoe het bij jullie gaat, maar ’s nachts heb ik de beste ideeën. Ik was die nacht, even terug in bevalling. Ik was thuis en de verloskundige was net aangekomen. Ik zat op 5cm ontsluiting. Zij wist nog van mijn 2 jongens, dat als ik op 5cm zat, dan moest ze in de buurt blijven, want dan ging het snel. Al snel wist ik niet meer waar ik het zoeken moest, dus wilde ik onder de douche. Na 10 minuten onder de douche, wist ik ook daar niet meer waar ik het zoeken moest, dus ik moest er uit. Ik zet een stap uit de verhoogde douchebak en er kwam een soort oerkreet vanuit mijn tenen omhoog. De verloskundige sprong op vanuit haar hoekje in de slaapkamer en rende naar mij toe. Ze stak haar hand tussen mijn benen en riep: je baby komt er nu aan! Wil je dat ze hier geboren wordt of wil je naar je bed. Ik dacht hier? op die harde vloer. Ik zei: ik wil naar mijn bed. Met haar hand nog tussen mijn benen, liepen we samen naar het bed en terwijl ik op bed ging liggen floepte mijn baby er al uit. Ze had de navelstreng om haar nek zitten, dus de verloskundige riep: ik moet haar even snel helpen. Behendig verloste ze mijn Feetje van de navelstreng en daar was ze dan een kerngezonde, sterke meid. Ik zag het dus ineens voor me. Fea had gezegd: Ik ben bang dat ik vast komt te zitten en niet genoeg adem heb. De verloskundige heeft haar even tegen gehouden, zodat ze er niet uit was gevallen en ze had die navelstreng om haar nek. Zie je de vergelijking? Ze zat vast en had ademnood en dit kon dus onbewust voor angst voor het gat hebben zorgen.
De volgende dag zijn we samen in bed gaan liggen en toen legde ik haar uit dat ze onbewust misschien angst voor het gat had, omdat ze als baby via mijn mama gat op de wereld is gekomen. Ik vertelde haar het verhaal zoals het hierboven staat. Ze wist al dat ze als baby in mijn buik heeft gezeten en ik had haar ook al vertelt dat vrouwen een speciaal gat hebben waar baby’s doorheen kunnen. Vagina is toch een beetje een gek woord voor een klein meisje, dus noemen wij dat altijd een baby gat. We giechelde en lachte om mijn verhaal. Ik zei Feetje, dit keer hoef je het niet alleen te doen. De zwemmeester kan jou voor en na het gat goed zien en jou helpen als het niet goed gaat. Als kleine baby moest je midden in je duik door het gat even wachten en kon je even geen adem halen, maar nu gaat niemand jou tegenhouden en ben je op tijd weer boven om weer adem te halen. Oké, zei ze.
De zwemles erna, was het toch weer spannend, maar verrek ze zwom er doorheen. Trots kwam ze met haar papiertje aanrennen, ze mocht gelijk over 4 weken afzwemmen! Dit betekende dat we de komende 4 zaterdagen extra mochten oefenen. De eerste oefendag waren er andere zweminstructeurs dan die ze normaal had. Ook was er nog een meisje dat niet door het gat wilde. Ja, we miste nu de vertrouwde setting en er stond extra angst naast haar. Ze deed het niet. Was dit dan toch niet het antwoord? Het voelde kloppend. ’s avonds in bed hadden we het er nog eens over. Weet je nog, je bent ook door mama haar gat gekomen, dit zwemles gat kan jij ook, van de week lukte het je. O ja, zei ze. De les erna was weer bij haar vertrouwde zwemmeester en hij moest even zijn best doen, maar met zijn engelen geduld lukte het weer en de extra zaterdag erna, sprong ze er zo doorheen.
Vorige week was het (proef)afzwemmen en vandaag en echte afzwemmen. Ze had er super veel zin in. Zingend: ik ben een zeemeermin en dansend huppelde ze naar het zwembad. We bespeurde een portie gezonde spanning. Het zwemmen ging fantastisch en ze was als vierde aan de beurt voor het gat. Ze sprong een beetje onhandig het water in, maar ze floepte door het gat en trots kwam ze boven. Wat waren wij trots! Het was gelukt! Het meisje wat het een paar lessen terug niet durfde deed het nu ook niet. Ze bleef als laatste staan en mocht uiteindelijk door zwemmen zonder door het gat te gaan. Ze liep een beetje beteuterd naar de andere. Fea niet, die zat te stuiteren om de rand van het zwembad. Ze leek wel 3 koppen groter dan normaal en wij waren dat ook! Ze deden nog een paar zwemoefeningen en toen het klaar was, mocht ze naar voren komen om haar medaille en diploma op te halen.
Klik hier voor de: inspirerende blog van Nadine Carter