Bloggen dat is iets wat ik al heel lang geleden wilde gaan doen. Ik ben ook al meerdere keren begonnen, maar dan gingen ze toch de prullenbak in. Of ik plaatste ze op een site die niet online was. Ik durfde niet. In mij zat een stemmetje die riep dat niemand op mijn verhaal zit te wachten en ik kan toch helemaal niet schrijven en zeker niet foutloos.
Ik heb namelijk 2 mensjes in mijn hoofd en die kunnen zo onmundig te keer gaan. Het lijkt wel alsof je ze nooit allebei tevreden krijgt. In noem ze mijn harte vrouwtje en mijn brein mannetje. Mijn harte vrouwtje durft alles. Heeft het ene na het andere idee. Ze vindt alles ook een goed idee. Ze is nooit moe. Ze heeft geen notie van geld. Ze is altijd enthousiast en zit nooit zonder woorden. Mijn brein mannetje is anders. Hij denkt veel na. Is altijd voorzichtig. Het moet altijd geld opleveren. Is snel te moe. Hij is een tikje chagrijnig. Hij zit het liefst in een hoekje af te wachten en functioneert op goedkeuring van anderen.
Vroeger als kind dan waren ze beide heel tevreden. Ze speelde samen en er was best een goede balans tussen de twee. Maar tijdens het opgroeien kregen ze veel te horen dat ze iets niet konden, dat ze zich moesten gedragen, beter hun best moesten doen of jij bent stom. Mijn brein mannetje kon er uiteindelijk wel redelijk mee omgaan. Hij groeide en werd sterker in het beschermen van die grenzen: wees voorzichtig, past het in een vakje, valt het niet op, is het niet gevaarlijk. Mijn harte vrouwtje werd er stil en verdrietig van. Ze voelde zich opgesloten en ze was gaan geloven dat als je je maar aanpast dan pas gaat het goed.
Het werkte misschien ook wel een tijdje, maar mijn harte vrouwtje brulde af en toe door de tralies heen. Ze sprong en rende dan in het rond. Bijvoorbeeld na een gesprek met iemand, waarbij het brein mannetje keurig had staan luisteren en niets had teruggezegd. Mijn harte vrouwtje brulde dan door de tralies: jij dommerd je had dit moeten zeggen en dat en je hoefde toch niet de hele tijd ‘ja’ te knikken. Luister is naar jezelf dan weet je dat je gelijk had, dat had je ze best uit kunnen leggen. Ik kan niet anders zeggen dan dat het een vrouwtje naar mijn hart is.
En langzaam won ze stukjes terrein terug en toen ik twaalf jaar geleden moeder werd toen sprong de kooi open. Nu ging het niet alleen meer om mij, maar ook om mijn kind en ik laat niemand over de rug van mijn kind heen laten lopen. Voor mijn kinderen gingen mijn harte vrouwtje en brein mannetje weer samen werken. We lieten ons door niemand iets wijsmaken wat betreft de kinderen. En weet je wat ik ook zag? Kleine kinderen zijn zo puur en eerlijk. Hun mannetje en vrouwtje leven samen. Ze hebben geen gebruiksaanwijzing en ze passen dus ook niet in één systeem. Waarom probeert onze maatschappij ze dan wel in 1 systeem te proppen? Hoe kan het dat een linkshandig kind in hetzelfde boek leert schrijven als een rechtshandig kind? En waarom moet een beelddenker alles leren uit een boek vol lettertjes? We zetten te veel kinderen in een drukke klas. Als je niet mee kan komen dan moet je bij al je vriendjes weg om een ander niveau te doen en als je tijdens de les te veel wiebels in je kont hebt dan moet je stil gaan zitten en als je wil zingen dan moet je rustig praten. Pffff vermoeiend al die aanpassingen en dan kijken we nog maar even niet naar de aanpassingen die we moeten doen om in de wereld van ‘werken’ toegelaten te worden.
Mijn brein mannetje zag het ook en hij hielp mijn harte vrouwtje uit haar kooi. Ze sloten weer vriendschap. Mijn breinmannetje heeft geleerd waar echt aan de rem getrokken moet worden. Hij is een beetje naar onderen gezakt. Het gaat dan een beetje zeuren in mijn onderbuik, maar hij laat mijn harte vrouwtje vooral veel vlammen, kletsen, zingen en springen. Hij zorgt voor een soort vangnet. Hij wordt zelf super blij van dat kleine lieve harte vrouwtje. Zelf word ik ook heel blij als ik me laat sturen door het harte vrouwtje en leef vanuit mijn hart. Het geeft energie.
Toch zitten sommige waarschuwingen van het breinmannetje heel erg diep. Mijn hele schooltijd ben ik slecht geweest in Nederlands en nu kan ik nog niet foutloos typen. Het was lang voor mij genoeg redenen om dan maar niet te gaan bloggen. Tot ik alleen nog maar wat onderbuik kriebels over had bij het schrijven en plaatsen van een blog.
Dus zit er een spelfout in mijn typewerk, dan moet je er maar snel overheen lezen. Vind je mijn blogs niet interessant dan hoop ik voor je dat je ergens anders wel kan vinden wat je zoekt. Maar ik, ik ben niet meer te stoppen. Wij, mijn harte vrouwtje, brein mannetje en ik, wij zijn LOS!