17-06-2023 Één jaar op reis. Een overzicht.

We zijn vandaag één jaar op reis. Wow wat een mijlpaal. Ik dacht ik doe even een terugblik en een plan.

Als ik terugkijk naar de laaste dag in ons huis, dan voel ik de stress en spanning meteen weer. Wat een werk was het om het huis leeg te krijgen. Het lukte gewoon niet. Al een week dacht ik, morgen zijn we er bijna doorheen. Ik had zelfs gedacht dat we nog een paar dagen over zouden hebben om mensen gedag te zeggen en even op adem te komen.

In tranen en zwaar overspannen deed ik de overdracht van ons huis. Ik stapte met twee katten onder mijn arm, een camper in die tot de nok toe gevuld was met zooi en zwaaide onze buren gedag. Wat een begin van een fantastische reis.

Wietse en Anna vingen ons op met lekker eten en rust. Sikkie vloog bijna door de hor en Lientje kreeg er van langs van de kat van hun. Op de camping in Ede smeerde Sikkie hem en sloeg de twijfel dubbel toe of dit wel goed zou gaan. Drie dagen later in Groenlo konden we ze echt niet meer binnen houden en daar gaf ik de katten het vertrouwen dat ze altijd ons rijdende huis terug zouden vinden. Gelukkig is dat supergoed uitgepakt.

We maakte een laatste Nederlandse stop bij Ab en Linda op de boerderij en toen waren we er helemaal klaar voor!

We hebben gemerkt dat je het camperen echt even moet leren. De kleine ruimte was eigenlijk geen probleem en zat meteen wel goed. Maar je moet creatief koken, want we hebben drie gaspitjes, maar er past eigenlijk maar 1 pit is normaal en twee sudder pitjes. De koelkast kunnen we voor 3 dagen vullen, dus iedere 3 dagen moeten we naar een supermarkt.

Toen we het normale camperen op camperplaatsen en campings onder de knie hadden, gingen we over op off-grid staan. In Zweden ging dit al super goed. Al hadden onze zonnepanelen en accu er soms wat meer moeite mee. Wat echt een pluspunt is zodra je de grens over gaat, er staan overal grote containers. Overal kan je gewoon je zooi kwijt. Zo is ook het poepen op een zak ontstaan. We hebben ondertussen ook een luchtdichte emmer om de zakjes poep op te sparen, voor als de container wat verder lopen is. Toilet papiertjes gaan in een aparte zak. Zo hebben we geen chemicaliën nodig in het toilet en blijft de toiletcontainer veel makkelijker te legen en kan hij zelf de berm in bij hoge nood.

Wat ons opgevallen is, is dat er ontzettend veel mensen reizend leven. Gepensioneerde die de vrijheid van een camper hebben ontdekt. Gezinnen met een sabbatical en gezinnen opzoek naar een ander bestaan.

Wij gingen weg voor een jaar, maar ergens voelde ik al wel dat Nederland mij niet meer paste. In het onderwijs is nog weinig ruimte voor creativiteit en persoonlijke interesses. Kan je de standaard lijn niet volgen, dan ben je eigenlijk maar lastig. In het werkende leven is er ook geen tijd meer voor persoonlijkheid. Alles moet snel en zoveel mogelijk geld opbrengen en alles volgens de regels! En ja die regels. Er zijn er nogal wat bijgekomen de laatste jaren. Tijdelijke absurde regels, die klaar liggen in een bureaula om weer op tafel te leggen zodra er teveel mensen gaan kuchen.

We bewegen minder, we zitten veel te veel binnen en we zijn schermverslaafd. Iedereen zou de film wall.E eens moeten kijken om te zien welke kant we opgaan. De Lorax is ook z’n mooie kinderfilm met een boodschap. Nu lopen de films goed af, maar ik denk dat dat in ons dagelijkse leven zeker niet zo makkelijk en met één held gaat lukken. Terwijl we zo rondreizen lijkt Nederland, al gaat Zweden ook super hard, toch vooraan te lopen met de digitale, onpersoonkijke wereld. Tijd voor ons om eruit te springen.

Het lijkt erop dat hoe zuidelijker je gaat hoe warmer de mensen worden, hoe langzamer het tempo. De mensen zijn buiten, de huizen zijn gemaakt om buiten te zijn en contant geld is meer dan welkom.

In Frankrijk hebben we een fantastische tijd en na het verrassend mooie Noorden van Spanje komen we dan in Portugal. De natuur knalt er uit de grond. Je lijkt de vruchtbaarheid van het land te voelen onder je voeten. De mensen zeggen elkaar gedag en de kassière luistert graag naar het verhaal van de klant die een fijn weekend heeft gehad (super irritant trouwens, om daarop te wachten haha). Een kopje thee kost €0,70 en de vers gebakken broodjes van de bakker €0,17.

We leren onderweg om overal vrienden te maken. De kinderen zijn ook veranderd hierin. Als ze andere kinderen zien, dan is dat een mogelijke vriend. Ze zijn nieuwsgierig en willen graag samen spelen. Taal is geen probleem.

Portugal voelde in November al in te blijven, maar onze reis was gewoon nog niet klaar. We trokken Spanje in. Het viel ons eigenlijk tegen hoe koud het eigenlijk wordt in het binnenland van Spanje. Daar hadden ons niet op voorbereid. We moesten bij de kust blijven voor een beetje warmte. Als de zon dan scheen dan was het ook gelijk lekker.

Toch ontstond in Spanje het verlangen naar een eigen plek. Dat je lekker naar buiten kan lopen en niet 10 buren je aan zitten te staren. Een eigen tuin mis ik echt. Fea geeft ook steeds vaker aan dat ze een huis wil. Niet perse om een huis, maar ze wil vaste vriendinnen. Ze vindt het moeilijk om steeds afscheid te moeten nemen als we weer leuke mensen en kinderen zijn tegengekomen.

Ik hoopte dat de reis ervoor zou zorgen dat we minder aan de schermen zouden zitten, maar dat is zeker niet waar. Soms stonden we op een super mooie plek en zagen de kinderen het niet eens. Dan moesten we eerst alles uit laten zetten, voordat ze even om zich heen kijken. Wat wij super toffe plekken vinden, vinden de kinderen niet vanzelfsprekend ook tof. Voor hun is het als vanzelfsprekend dat we iedere paar dagen weer een toffe plek bezoeken.

Eerst hebben we nog het plan om door te reizen naar Italië, dan oversteken naar Griekenland en dan via de Balkanlanden terug omhoog. Dan lijkt mij dat we dan echt lang niet in Nederland zijn, dus bedenk ik eerst terug naar Nederland en dan via Duitsland en Oostenrijk alsnog Italië in en dat rondje doen. Toch lijkt me, nog een winter in de camper niet ideaal. Ik bedenk om de zomer te reizen en de winter ergens een huis te huren. Tim wordt een beetje gek van me. Eigenlijk geeft Fea en het scherm hangen van alle vier (Tim doet ook mee) de doorslag. We hebben weer een huis nodig! En eigenlijk kan het me nu niet zoveel schelen hoe al die andere landen eruit zien. In Valencia ga ik echt opzoek naar scholen en huizen. Noord Spanje lijkt mij het makkelijkst met af en toe naar Nederland reizen. Maar het moet een democratische school zijn, of iets wat daarop lijkt. Ondertussen wordt het met de dag heter in Spanje. Terwijl de camper een grote beurt krijgt in Aspe weet ik ineens wat ik zoek. Ik zoek een soort Espinhal in het noorden van Spanje en dat kan ik daar natuurlijk niet vinden.

Zodra ik Espinhal hardop zeg kijkt Tim me aan met een blik van ‘heb je haar weer’ en een zucht. En dus rijden we terug naar Espinhal. Portugal voelt meteen weer goed en als een soort thuiskomen. Als we de school in Espinhal goed bekeken hebben, dan zijn we allemaal verkocht. Dit willen we!

En nu precies een jaar na ons begin van de reis, zijn we terug opweg naar Nederland. We hebben een duidelijk plan en dat voelt zo goed. We willen een huis met een stuk grond, zodat Tim een camperplaats kan beginnen. We willen een stenen huis en dit renoveren met natuurlijke materialen. Een grote fruit en moestuin. Een heerlijk buitenleven.

Nu zitten we halverwege Frankrijk. We proberen niet te snel te reizen, maar we merken dat we toch vlug aan onze taak in Nederland willen beginnen. Het leeg halen van de opslag. 18 kuub kan er mee en we hebben denk nog 24 kuub in de opslag staan. Dat gaat dus wel een klus van wegdoen worden. Ook gaan we Lizzie ophalen. Zij gaat mee met ons naar Portugal. Geen idee hoe we dat gaan doen, maar dat komt vast goed.

We gaan in ieder geval al onze lieve vrienden en familie opzoeken en knuffelen en frikandellen eten hahahaha.