Het was wat stil hier op mijn blog. Dit had best een goede rede, maar ik moest hem ook even stil houden. Nu had ik over allerlei andere dingen kunnen bloggen, maar dat lukte me niet, want mijn hart zat vol met mijn hartenwens. Die hartenwens kwam eind vorig jaar opzetten als poepen. Het was geen lang gekoesterde droom. Het idee vormde zich beetje bij beetje en toen ik anderen mensen tegen kwam die het al deden, toen sloeg het bij mij in als een bom. Dat moeten we gaan doen! Ik heb nog nooit iets zo zeker geweten als wat we nu gaan doen, maar bij iedereen moest het idee even landen.
Wij gaan namelijk alles wat we geleerd hebben, dat we nodig hebben om het hier in Nederland fijn leven te hebben, los laten. Zelfs ons Nederlandse inwoners status. Wij zijn bezig om alles te verkopen wat we bezitten om met een camper rond te gaan reizen. Nadat het idee bij iedereen geland was, kwamen alle maren voorbij. Maar we hebben toch een mooi huis, maar hoe komen we aan geld, maar dit kan toch niet met de school van de kinderen, maar hoe moet het met de katten, maar al onze spullen dan enz. enz. Ik kwam er achter dat er helemaal geen maren zijn. We zitten alleen vol met overtuigingen dat we het volgens de regeltjes moeten doen. Als kinderen wordt ons al geleerd dat we moeten luisteren en volgen, dat we hard moeten werken en dat we een huis nodig hebben met alles er op en eraan. Dan wordt je gelukkig. We hebben het allemaal, maar het klopt niet. Mijn hart gaat er niet sneller van kloppen, ja, op mooie dagen, als het weer fijn is en ik niet hoef te werken, het eten al klaar staat en het huis al opgeruimd is en als de kinderen tevreden aan het buitenspelen zijn, dan klopt het heel even, maar die momenten zijn eigenlijk ontzettend kort tot er weer van alles moet.
Dus met het idee dat het helemaal anders kan, kwam ook gelijk het loslaten. Ik ging ontspullen. Ik, de verzamelende rommelkont ging ineens van alles weg doen. Ik deelde mijn ideeën met mijn gezin en mijn dochter zag het meteen zitten en begon ook van alles weg te doen. In een camper passen immers maar heel weinig spullen. Tim moest nog steeds een beetje wennen, maar met spullen wegdoen heeft hij geen probleem. Ondanks dat hij er nog niet zo zeker van was, ging hij wel al naar campers kijken. Hij vond het idee wel mooi, maar, dat kan toch niet zomaar? Jawel hoor zei ik, we moeten alleen even ons huis verkopen, zodat de overwaarde vrij komt. Bij de jongens begon het ook te landen, hoeven we dan niet meer naar school? Inderdaad dan hoeven jullie niet meer naar school, maar we gaan wel in de camper zelf school doen. Dat vinden ze een tof idee.
Ik zocht contact met andere gezinnen die al een tijdje zo leven. Ze hebben geen zicht op hoe hun toekomst er uit zal zien, maar ze leven hun droom en kunnen ons alleen maar aanmoedigen om het gewoon te gaan doen. Dus gingen we in januari ook is echt bij een camper kijken. Ik zag het meteen helemaal zitten. De camper was brandschoon en iedereen paste er net in. de eigenaren waren zo trots en poetserig op hun camper, dat ik niet durfde te vertellen dat we ook 2 katten mee zouden nemen. Door het bekijken van die camper, kwam ons echt besluit, we gaan het doen en precies op dat moment kreeg Tim een hogere functie aangeboden op zijn werk. Hij voelde zich enorm gevleid en kon geen nee zeggen. Ik zag zo ons hele camperdroom het ravijn instorten. Ik voelde de druk op mijn schouders om door te moeten zoals we het nu doen. Dag in dag uit hetzelfde liedje en hopen dat het snel lente zal worden. want mooi weer maakt alles net wat gezelliger. Ik vroeg aan Tim of dit het dan was tot aan ons 67ste. Blijven we dit dan zo doen? We zijn de kinderen ook aan het klaarstomen om dit ‘uitgestippelde leven’ te gaan doen. Als je die blije snoetjes ziet, die vol in het leven staan, die nog dromen over van alles en denken dat alles mogelijk is. Ik zie het aan mijn oudste, die al door begint te krijgen dat er eigenlijk niet zo heel veel mogelijk is. Hij moet gaan bedenken wat hij wil gaan doen later en er ziet niet zoveel tussen waar zijn hart echt sneller van gaat kloppen. Als hij met ideeën komt dan wordt het door andere weggezet als: tja dat is meer een hobby. Het alternatief van een echte baan van een bestaand beroep, spreken hem totaal niet aan en ik zie dat mijn kinderen in de wereld van het gamen wegvluchten. Natuurlijk zijn er mensen die iedereen dag met een lach wakker worden en super gelukkig worden van wat ze doen, maar ik ken er niet zoveel.
Ik deed met Tim een visualisatie mijn weg’ waarin je een duidelijk beeld krijgt wat jou doel in het leven is. Wat jou hartenwens is en wat jou in de weg staat om deze te gaan volgen. Zelf had ik deze visualisatie maanden eerder gedaan. De grap was dat onze visualisaties hetzelfde waren. We willen vrijheid ervaren. We willen doen waar wij zin in hebben. Zijn nieuwe functie kwam niet voor in zijn gedachte. Wij samen op reis met onze kinderen en doen waar we zin in hebben, dat resoneerde als een malle.
Er volgde dus een volmondig: JA, WE GAAN HET DOEN! Het is natuurlijk niet zo dat er af en toe geen maar voorbij komt. Maar die kunnen we dan ook weer loslaten. We zijn echte stappen gaan zetten. We zijn meer campers gaan bekijken, we hebben een makelaar ingeschakeld, we hebben een vertrek maand afgesproken, we hebben met de scholen van onze kinderen gesproken, we zijn het de familie gaan vertellen en we zijn nog meer gaan opruimen. We kunnen niet wachten tot we echt op pad kunnen en tot we al het geregel achter ons hebben gelaten, maar onze banen zijn opgezegd. Ons huis staat te koop en we hebben een mooie camper gevonden en iedereen weet er nu van. Hoe onze toekomst er uit gaat zien, daar hebben we geen idee. hoe we na een tijdje aan een inkomen komen, hebben we ook geen idee van. We laten het los en we gaan zien waar we uit komen.
Juni 2022 gaat onze reis beginnen!
Bestemming onbekend