26-04 tm 05-05 Making new friends

Espinhal heeft blijkbaar een grote aantrekkingskracht op Nederlanders. Veel reizigers komen langs om de scholen te bekijken. Wij snappen dat natuurlijk helemaal en kletsen ons suf. Het stel met de jonge jongens weet al dat ze hier een huis willen kopen. Ze hebben al een huis in Zweden en ze willen tussen Zweden en Portugal heen en weer reizen per half jaar. De zomer in Zweden en de winter in Portugal. Ik waarschuw ze even dat de winters in Portugal heel nat kunnen zijn en ik pols ook even naar wat voor een huis ze zoeken. Als we hetzelfde zoeken dan kunnen we elkaar in de weg gaan zitten. Gelukkig zoeken zij een huis dat helemaal af is en hebben zij ook een groter budget. De moeder en dochter, zijn ook opzoek naar een nieuwe plek. Haar dochter is drie en Fea en Nola spelen gezellig samen.

Wij zouden deze ochtend naar de markt in Miranda do corvo gaan, maar door al het kletsen zijn we veel te laat. Toch rijden we er heen, want de Lidl zit daar ook. Op de terugweg rijden we nog is langs het huis dat is blijven hangen. Tim zou graag een camperplaats beginnen en we willen kijken of dat er wel zou passen. We denken dat het wel past, maar er moet een oprit gemaakt worden. Het valt ons op hoeveel de varens alweer gegroeid zijn en we moeten onze benen hoog optrekken om er doorheen te komen. We bekijken nog even vlug het huis, want het staat niet op slot. Er moet zo ontzettend veel gebeuren. Ook lopen we door de straat en we zien dat er dus helemaal niemand woont. Het zijn allemaal ruïnes. Maakt het uitzicht al het werk goed? We slapen er nog is een nachtje over.

De donderdag doen we rustig aan. We hebben de makelaar gebeld en gevraagd hoe we meer te weten komen over het huis, het terrein en alle regels. Wij kunnen er wel vanalles in zien, maar mag het ook allemaal? Ook heb ik een ander huis gezien, wat misschien iets voor ons kan zijn en in een veel betere staat lijkt dan het huis waar we ons nu op concentreren. Zaterdag mogen we daar kijken.

Op vrijdag zijn de kinderen weer naar de forestschool. De makelaar heeft laten weten dat we dinsdag met iemand van de council (de gemeente) kunnen praten. We besluiten dan nog eens terug naar het huis te gaan en op ons gemakt alles te bekijken. Foto’s te maken en al onze vragen op te schrijven.

We hebben een hele lijst vragen als we terug zijn. We zijn er ook helemaal gaar van zo vol zitten onze hoofden. Om 15:30 uur halen we de kinderen van de forestschool. We lopen snel naar de supermarkt voor een zak snoep, want één van Ricks nieuwe vrienden, Jack, heeft een feestje bij het klimpark, waar wij staan. Iedereen die wil mag komen klimmen (wel zelf betalen). Zo zit er een hele groep ouders en kinderen beneden in het park en Jacks moeder, Jo, heeft twee taarten gebakken. Wij mogen ook mee feesten en alle drie willen ze super graag nog eens klimmen.

Na het klimmen zijn ze doodmoe en dat mag ook wel. Ze zijn vanaf vanmorgen 9:00 uur tot aan 18:00 uur vanavond buiten aan het spelen, maar wat hebben wij het gezellig gehad. Ik heb ook veel nieuwe mensen ontmoet. Moe en voldaan kruipen we in ons bed.

We staan vroeg weer op, want om 10:00 uur moeten we bij een huis kijken. Het blijkt nog geen vijf minuten van het klimpark af te staan. We hadden kunnen lopen. Dat het zo dichtbij het dorp is dat staat me wel aan. Het huis staat nog helemaal vol met spullen. De makelaar vertelt dat er al 16 jaar niemand woont. Het liefst zou ik alle kasten even doorgaan haha. Er staat een grote servieskast helemaal vol met servies en dekenkisten vol wollen dekens, maar we zijn hier natuurlijk voor het huis. Het doet me niet zoveel. Het is veel groter en lichter dan het andere huis. De ligging is ook wel mooi met uitzicht op een vallei, maar het doet me echt helemaal niets. De onderste verdieping is gemaakt van dikke keien en dat vind ik tof, maar de eerste verdieping is gemaakt van holle oranje blokken, dicht gesmeerd met cement. Het zit vol met scheuren. Van deze huizen horen we steeds dat ze niet ademen en dat dat in combinatie met het Portugese vochtige klimaat geen goede combi is. We hebben ook begrepen dat het cement van hele slechte kwaliteit is. We lopen nog is rond. Het ziet er wel beter uit, maar je zou toch alles moeten doen.

Eenmaal weer buiten komen we de buren tegen. Een engels stel. Om bij het huis te komen moet je tussen hun huis en hun schuur doorrijden. We raken even aan de praat en de vrouw vraagt aan onze makelaar van wie de grond achter de schuur eigenlijk is. De makelaar zegt dat het bij het huis dat te koop staat hoort. Het Engelse stel zegt dat hun vertelt is dat het bij hun perceel hoort. De makelaar gaat even rond bellen. Wij kunnen zo mooi even kletsen. Na het bellen heeft de makelaar het antwoord, de grond hoort bij het huis dat we net gezien hebben. Ehh ik vond het al niets en meteen gedoe over grond hoeft van mij ook niet haha. Een dikke nee dus.

We lopen terug naar de camper waar de kinderen in zitten te relaxen en er staat een fiets naast. De fiets is van Cody, een nieuwe vriend van de jongens. Hij zegt me dat zijn moeder mij een berichtje heeft gestuurd, of we willen zwemmen vanmiddag. Ik heb inderdaad bericht. Er zit een hotel in Penela en je mag daar komen zwemmen op afspraak. Dat lijkt ons harstikke leuk. We gaan om 14:00uur.

We rijden terug naar de parkeerplaats en Cody fietst achter ons aan. Max is erg moe. Hij besluit om te proberen om te slapen. Hij wil ook super graag zwemmen. Siobhan (je zegt Shifon), de moeder van Cody, komt ons ophalen, maar Max trekt het niet. Hij heeft niet kunnen slapen en kan amper op zijn benen staan. We denken een kwestie van oververmoeid, want Max heeft iedere avond moeite met in slaap komen ( hij leest het liefst Donald Duck tot midden nacht) en dat in combinatie met drukke dagen. Ik ga met Fea en Rick mee naar het hotel. Daar krijgen we warme handdoeken en een warme badjas. Het is echt poepie luxe hier met een mooie badkamer om je om te kleden en te douchen. Na twee weken alleen maar emmer douchen, is dit wel echt heel erg lekker. Helaas voor de kinderen, mogen we maar 1 uur zwemmen.  Terug bij de camper heeft Max lekker geslapen en is hij weer helemaal de oude. Gelukkig maar, want we wilde vanavond een hapje eten bij Viavai, een Indiaas restaurantje. De eigenaars laten hun honden altijd bij het riviertje, waar wij geparkeerd staan zwemmen. We raakte aan de praat en ze brachten ons een menukaart. Nu zitten we hier en toevallig zijn Anneke en Sil er ook met hun familie, die hier op bezoek is. Zoveel gasten zorgt een beetje voor chaos, maar we krijgen heerlijk eten en het zit op een mooie plek.

Zondag zijn we ook weer druk. Er is vandaag een markt in Espinhal. 1 keer per maand is er een markt van de strangeros (zo worden de buitenlanders genoemd door de Portugezen). Mensen verkopen hun zelfgemaakte eten, crèmes, sieraden, tweedehandskleding en spullen. Er staan ook een paar Portugezen tussen. Het is gelijk een ontmoetingsplek van alle strangeros uit de omgeving. Vooraf aan de markt wordt er beneden bij ons bij het klimpark gevoetbald door iedereen die er zin in heeft. Tim gaat voetballen en ik ga met Fea en Siobhan vast naar de markt. We kopen stukjes taart van Jo, zelf gemaakte zeep en een lekkere crème. Bij een Indiase vrouw koop ik van al haar hapjes 1 stukje en we kletsen wat af met iedereen. Na 1,5 uur komt Tim met de jongens aangesjokt. Het voetballen was zo te zien iets te intens haha. De jongens ben ik meteen kwijt, want overal zijn vriendjes. Fea scharrelt ook wat rond en ziet een vriendin en ik, ik zit gewoon te genieten. Niet alleen van mijn gekochte taart, maar ook van wat hier gebeurt. We voelen ons zo ontzettend welkom! Iedereen wil ons ontmoeten en kletst met ons. Het lijkt erop alsof we hier al jaren lopen en iedereen al kennen. We bestellen nog een pizza die door een Duits gezin in elkaar wordt gezet en gebakken en dan is de markt alweer op zijn einde. We lopen terug naar de camper.

Terwijl we rond de camper aan het chille zijn, hoor ik ineens Nederlands praten en de vader van het gezin wijst naar mij en roept, he Nederlanders! We raken meteen aan de praat. Zij zijn ook op camper reis net als ons. Zij reizen sinds oktober en hebben het oosten van Europa bezocht. Eigenlijk precies het stuk wat wij niet gedaan hebben. Portugal heeft ook hun hart gestolen en ze zijn aan het onderzoeken waar ze willen wonen. Ik vertel over de school en de forestschool en ze zijn meteen enthousiast. Terwijl wij kletsen, klikt het ook super goed tussen de kinderen. Ze hebben een dochter van 8 en twee zoons, één van 10 en één van 12. Ook zij hebben meteen een klik met Rick en Max. Het duurt niet lang of Jeroen, de vader van het gezin zegt dat hij de camper even gaat halen. Zij staan op een saaie parkeerplaats in het dorp. Hier beneden is het veel leuker! De kinderen spelen tot het donker is en wij kletsen ons suf.

Het is alweer 1 mei, wat gaat de tijd snel. Vandaag willen de kinderen van het andere gezin super graag klimmen in het klimpark. Mijn kinderen willen ook graag meedoen. Ik zeg dat het niet gaat, want we zijn al twee keer geweest, maar ze willen echt super graag. Ze bedenken dat ze het dit keer wel zelf zullen betalen. Ik kan er dan niet veel meer tegenin brengen, dus gaan ze voor de derde keer klimmen.

Dinsdag ochtend rijden we dan naar het huis op de berg voor de afspraak met de council. We dachten dat we naar het gemeentehuis moesten ofzo, maar zaterdag vertelde de makelaar dat er een gemeente medewerker naar het huis komt. Dat praat eigenlijk ook wel veel makkelijker. Er staat een vriendelijke man op ons te wachten en hij loopt met ons over het hele terrein. Eigenlijk mag alles wat we willen hier wel. Om dingen te vernieuwen aan je huis, heb je eigenlijk een goedgekeurd bouwplan nodig, maar als we niets veranderen aan het uiterlijk van het huis, dan kunnen we eigenlijk alles gewoon doen. Een oprit aanleggen lijkt hem ook geen probleem. We bedenken samen dat je ook via de andere kant van de tuin erin kan komen, want er is al een stuk oprit waarvan wij niet begrepen hadden dat het bij het land hoort. Dit opend nieuwe ideeën. Het enige wat niet helemaal lekker ligt is een ingestorte ruïne tegen een kleine ruïne aan. De kleine ruïne hoort al wel bij het land, maar de ingestorte niet. Dit lijkt ons lastig als we de kleine ruïne willen verbouwen tot een appartementje om te verhuren. De makelaar gaat er achter aan, of we dat stukje erbij kunnen kopen. Wij hebben weer veel stof om over na te denken.

We gaan boodschappen doen in Miranda do corvo en de was. Ik had gisteren nog een locatie opgevraagd van een huis bij een andere makelaar. Ik dacht, we kijken eerst zelf wel waar het ligt voor we er echt, met makelaar, gaan kijken. Terwijl de was draait, begint die makelaar mij te appen. Ze geeft de locatie en heeft het ook over een ander huis, dat er in de buurt ligt. Ik zie dat we er op de terugweg naar Espinhal, bijna langs komen. We zijn al erg moe en het is ontzettend warm, maar we rijden er toch maar gelijk langs.

Terwijl we voor het eerste huis staan, begint Tim over het huis waar we vanmorgen met de council waren. Daar kunnen we dit en dat en dit kan zo en dat kan daar….Tim, we kijken nu bij een ander huis hoor. We weten het eigenlijk allebei al. Ons hoofd zit bij het eerst huis wat we hier in Portugal gezien hebben. Het huis waar we vanmorgen waren en het huis waar de kinderen zo enthousiast waren over de tuin. We denken dat we ons plekje gevonden hebben! Voor de show lopen we nog even naar het andere huis om de hoek, maar het doet ons niets.

Nu moeten we ons dus verder gaan verdiepen hoe we dit aan gaan pakken en we moeten wachten op bericht van de makelaar over de ingestorte ruïne. We rijden eerst maar terug naar de parkeerplaats om de was buiten te hangen. Het andere gezin is voor een paar dagen naar Coimbra. Donderdag komen ze terug, want ze willen vrijdag mee naar de forestschool en ze willen de school gaan bekijken. Voor ons wel even lekker rustig, want we zijn bekaf van vandaag.

De volgende dag vervelen we ons een beetje. Ik niet zozeer, maar Tim is onrustig. Hij wil graag met een bosmaaier vast aan de gang bij het huis haha. De kinderen vervelen zich ook, want er is niemand om mee te spelen. Als we het zo tegen 15:00 uur echt niet meer weten wat te doen, staat ineens de andere Nederlandse familie weer voor ons neus. Ze hadden Coimbra wel gezien en het was zo gezellig zondag en maandag dat de kinderen ook graag weer hierheen wilde. Van verveling is het dus ineens weer volle drukte en gezelligheid en de rest van de dag vliegt voorbij. Ook het Nederlandse gezin met de twee jonge jongens zijn terug op de parkeerplaats.

De donderdag rommelen we lekker rond. We bedenken om met zijn alle de berg op te rijden om bij de waterval te gaan kijken. Ook kunnen we op de terugweg dan langs het huis, want Liza en Jeroen willen het wel eens zien. Als we klaar staan om te gaan, wordt Liza gebeld. Ze mogen nu bij de school komen kijken als ze willen. Dit kunnen ze niet afslaan, dus de plannen worden gewijzigd en ze gaan naar de school. Wij blijven ineens een beetje onbestemd achter. We bedenken wat we kunnen gaan doen en uiteindelijk gaan Tim, Rick en Max even een rondje lopen en Fea speelt met haar lego. Het is op de parkeerplaats heel druk geworden met campers. Er staan ineens wel 6 Nederlandse campers en 1 Duitse. Één gezin komt klimmen. Één gezin is op bezoek bij Sil en Anneke, één camper gezin is op bezoek bij een ander camper gezin en wij staan er met Liza en Jeroen. In de Duitse camper zit een Duits gezin, Dino en haar kinderen. Zij wonen hier al een tijdje en hadden een huurhuis, maar Dino is helemaal klaar met huur betalen en woont weer in de camper hier op de parkeerplaats.

Er komt iemand langs gereden uit het dorp. Hij schudt zijn hoofd als hij de drukte ziet. Dit voelt niet goed.

Liza en ik gaan samen op pad. In het cafe in het dorp is een meeting van de PIMA, dit is een organisatie die immigranten helpt met settelen. We maken kennis en ik word lid. Het kost maar €12,- per jaar en Hagira had ik al op de markt ontmoet. Zij kan Portugese documenten voor ons vertalen en helpt met Portugese formulieren invullen. Fijn om met zo iemand in contact te kunnen zijn. Terwijl ik daar thee zit te drinken, stuurt Tim me een app. Ze zijn van de parkeerplaats weggestuurd. Tim en Jeroen hebben uitgelegd dat de kinderen morgen naar school moeten en we mogen nog één nacht blijven staan. Als ik terug kom van de meeting dan zijn er gelukkig al drie camper minder. Het is helemaal niet handig dat iedereen naar Espinhal wil komen.

De volgende dag lopen we met zijn tienen naar boven naar de forestschool en de kinderen vliegen het terrein op. Ze hebben er zin in! Liza en Jeroen gaan even samen op pad. Zij zijn helemaal weg van Espinhal, de mensen de school en het overvalt ze een beetje. Ze gaan even een stevige wandeling maken. Wij gaan naar een grote markt in Condeixa-a-Nova en kopen daar vanalles bij de locals. De rest halen we bij een supermarkt en dan zijn we klaar voor het weekend. We hebben besloten om vanmiddag na school gelijk naar zee te rijden. Ik vond een camping op loopafstand van de zee en het leuke is, Jeroen, Liza en de kinderen gaan mee!