07-11 tm 01-12 Blauw (oog), groen (land), rood (van Sinterklaas)

Ik val nogal op de rest van de week met mijn oog. Iedereen vraagt wat er gebeurt is, maar wat is nou een spanband in het engels. Ik google het nog, maar de vertaling blijft niet hangen. Niemand gelooft in ieder geval dat Tim het gedaan zou kunnen hebben. Lachen doet gelukkig na twee dagen ook geen pijn meer. Ik moet met mijn mooie oog ook naar de tweede handwerk les, maar de kinderen vinden het wel stoer. We gaan fakkels maken voor de komende Sint Maarten wandeling.

Het blijkt dat als je pubers verf en een kwast geeft, dat ze dan veranderen in knoeiende kleuters. Maar het resultaat mag er zijn en ze hebben super goed gewerkt. Op vrijdagavond lopen we de Sint Maarten tocht door het dorp. Vooral de kinderen van de middle school lopen mee met een lantaarn of een fakkel. De grote kinderen vinden dat toch niet zo stoer.

Ik sta nu regelmatig op markten met mijn kaarten en hairextensions. Nu komt er in december een kerstmarkt en mag ik daar een workshop geven. Ik heb bedacht om kerstkaarten te gaan maken met wie dat wil. De markten zelf zijn worden wel goed bezocht, maar de mensen komen meer om met elkaar te kletsen dan om echt dingen te kopen.

Ondertussen gebeurt er ook vanalles met onze huizenjacht. We zijn via facebook in contact gekomen met een nieuwe makelaar, Hugo Barreira. Hij wil ons helpen zoeken naar een huis en wil onze aankoopmakelaar zijn. In Portugal wordt de aankoopmakelaar betaald door de verkopende partij. De courtage op het huis wordt gedeeld tussen de verkoop en aankoop makelaar. Verkoop makelaars zijn dus niet heel happig om je op de hoogte te stellen dat je in Portugal recht hebt op een aankoopmakelaar. Hugo komt met allemaal ideeën en huizen. We bezichtigen er een paar, maar we vinden het allemaal niets. Ik vertel hem dat we eigenlijk al iets gevonden hebben, maar dat het kopen van het huis niet lukt. Hij stelt voor om met de verkopers te gaan praten. Dit vind ik een lastige, want we willen Hagira ook niet zomaar passeren, maar het is wel duidelijk dat het haar niet gaat lukken. We hebben Hagira gevraagd of ze nog is duidelijk wil navragen wat er nu verkocht is en wat niet.

Op zaterdag krijg ik bericht van Hagira. De eigenaresse van de ruïne (mevr Lourdus) heeft haar geapt. Zij dreigt dat wij haar geld moeten geven als we de ruïne willen kopen en dat we op moeten schieten, want anders gaat ze de ruïne te koop zetten bij een makelaar. Hagira is het weekend weg en ze appt me het bericht door en zegt dat ik die vrouw zelf maar moet appe, ze heeft geen tijd en ze heeft genoeg van de manier van communiceren van deze vrouw. Mevrouw Loudus spreekt alleen Portugees en is vrij vervelend. We hebben haar één keer ontmoet samen met Hagira. Ik vertel Hagira dat ik dan de aankoopmakelaar erop ga zetten. Ze vindt het prima.

Hugo springt er meteen bovenop. Lourdus maakt er een mooi verhaal van. Ze wil ons helemaal niet de ruïne verkopen, ze wil ons ook het huis verkopen. Mijn mond valt ervan open, dit proberen we nu al 4 maanden. Ik probeer Hugo een update van de laatste 4 maanden te geven en dat we graag het huis, de ruïne en het land kopen. Hij gaat zijn best doen.

Ik zit ondertussen op een markt. Het loopt vandaag voor geen meter en ik ben een beetje zenuwachtig. Zou Hugo het voor elkaar krijgen? Ook geef ik morgen een aquarel workshop aan twee Portugese dames. Hopelijk verloopt het allemaal soepel. Door school ben ik gevraagd om een weefproject op te zetten. Ook iets wat ik niet eerder gedaan heb. Portugal weet me in ieder geval lekker uit te dagen.

Voor de aquarel workshop moet ik een Portugees adres zien te vinden. Echt geen idee hoe ik het lezen moet. Ze heeft wel ongeveer aangegeven waar het is, maar er staan drie gebouwen met appartementen en ik weet niet welke van de drie ik moet hebben. Alle drie lijken ze een Edifício Rossio, 2 esq te hebben. Ik besluit maar gewoon ergens op een 2 te drukken. De eerste intercom zegt dat ik bij het verkeerde gebouw sta. Ze zegt dat ik bij die ernaast moet zijn. Daar zie ik twee tweeën staan en ik gok de linker bel. Deze mevrouw spreekt geen Engels en we begrijpen elkaar niet. Ik loop terug de straat op en dan word ik gelukkig vanaf het balkon gezien en binnen gelaten. We gaan samen schilderen en het valt me op, dat ze mijn instructies niet opvolgt en niet kijkt hoe ik het voor doe. Vervolgens is ze gefrustreerd dat het niet lukt. Ze is mega ongeduldig en als het niet lukt dan roept ze luid Feia, feia, wat lelijk betekend, maar precies klinkt als Fea haar naam. Misschien moet ik daar toch is met Fea over praten. De tweede dame lukt het een stuk beter om mijn tips en voorbeeld na te doen. Ik vind het in ieder geval wel erg leuk om te doen.

We sluiten de dag af met de verjaardag van Anneke en we hebben een super gezellige avond bij hun met andere families.

We hebben nu ook alweer een week lekker weer. Het is droog en zonnig en hierdoor kunnen we weer een hele berg tuinafval verbranden waar we op maandag lekker de tijd voor nemen.

Na de verjaardag van Anneke wil ik eigenlijk ook wel mijn verjaardag vieren. Eerst denk ik heel moeilijk over een binnen locatie, maar Tim kijkt op het weerbericht en het moet de 19de gewoon 22 graden worden. Ik kan mijn verjaardag gewoon buiten vieren. Ik gooi er meteen een uitnodiging uit naar onze Nederlandse en Engelse vrienden.

Tim helpt deze week bij Anneke en Sil mee om hun dak te vervangen. Ik denk lekkere rustige dagen te hebben, maar Max is niet lekker en die blijft maandag thuis. Hugo apt dat het niet helemaal lekker loopt met de communicatie met de families. Hij gaat woensdag nog eens praten. Dinsdag snoei ik een oude kiwi, wat me een hele dag kost en woensdag is het weer handvaardigheiddag. Nu is dit maar een uurtje, maar het is van 12 tot 1 en dat voelt alsof ik er de hele dag rekening meer moet houden.

Woensdagavond apt Hugo weer. Hij komt met een compleet ander verhaal. De mensen van het huis willen niet met elkaar praten over het verkopen van het huis. Dit probleem had Hagira ook al, maar we hadden gehoopt dat dit met Hugo misschien wel zou lukken. Lourdus wil ons de ruïne verkopen en nu heeft de ruïne ineens 1 hectare bos erbij zitten. Het stuk dat ze laatst verkocht heeft, kunnen we nu wel weer kopen, maar dan van haar oom en is ook ineens in 1 hectare veranderd. De stukken land willen ze ons verkopen voor €30.000,- per stuk. Met het land kunnen we dan niets. Het ene stuk is schuin de berg op en het andere is alleen eucalyptus bos. Op beide mag niet gebouwd worden en we weten al dat de ruïne niet legaal gemaakt kan worden. Haar oom wordt nu ook genoemd als eigenaar van het huis, dit is nieuw voor ons. Hij wil er veel meer voor hebben, maar de zussen willen nog steeds niet praten. Hugo laat weten dat het huis echt niets gaat worden als niemand met elkaar wil praten. Hij wil wel verder gaan met de grond, maar als we grond gaan kopen, dan weet hij eigenlijk een veel mooier en groter stuk, waar op gebouwd mag worden.

Het verhaal over het huis moet even zakken. Er klopt helemaal niets meer van het verhaal en ineens nog een eigenaar erbij. Heeft Hugo het wel over hetzelfde? Ondertussen stuurt hij een pinpoint en maps foto van de grond die hij zelf te koop heeft.

In de gele cirkel zijn resten van een ruïne.

We besluiten de volgende dag af te spreken met Hugo bij zijn stuk land en alles nog even door te spreken. Ik app Hagira nog even en zij laat ook weten dat ze echt niets meer kan doen wat het huis betreft. We moeten dat echt loslaten.

De volgende dag rijden we naar de grond van Hugo. Het is super dichtbij en de jongens zullen dan fietsend naar school en het dorp kunnen blijven gaan. We praten even over het huis met Hugo, maar hij kan echt niets met die familie. Ondertussen lopen we over dit nieuwe land. Het is enorm overgroeid met bramen. Het gaat hier om 4 hectare grond, de ruïne is bijna gelijk met de grond, er is een waterput en er loopt een beekje over het land. Tim staat te grijnzen zo tussen het onkruid, met zijn voeten in de modder. Het is een prachtig stuk land, al moet er ontzettend veel gebeuren om er iets van te maken. 4 hectare bos met een grote open plek met gekapte bomen. Plek genoeg om campers te ontvangen, een voedselbos te starten en met je voetjes in het water te poedelen. Hugo vertelt dat er aan de andere kant van het land nog een weg loopt. Vanaf die kant kan je door het bos lopen. Één probleem, de vraagprijs is veel te hoog, want er is geen huis, dus er moet geld overblijven om iets van een huis te kopen, dus zeg ik, er moet minstens €20.000,- van de prijs. Hugo zegt dat hij daar best zijn best voor wil doen bij de eigenaar. Hij laat ons alleen terwijl wij een rondje lopen over het land.

We rijden ook naar de andere kant van het land om door het bos te lopen.

Alles staat hiermee op zijn kop. Ik wilde graag een oud huis kopen, maar we vinden dit land zo gaaf. Ik duik thuis meteen Google in om alternatieve woonmanieren op te zoeken. Als we iets kopen, dan willen we ook zo snel mogelijk uit de camper. We zijn echt toe aan meer ruimte. Ik vind houten huizen, yurts en stacaravans. Tweedehands stacaravans zijn dan de goedkoopste optie. We zouden er dan twee kunnen kopen. Één om in te wonen en één om een workshopruimte/ camping receptie van te maken. Pffff eerst alles maar laten zakken.

Vrijdag gaan we nog eens kijken en zaterdag komen Liza en Jeroen langs. Terwijl zij er zijn komt het bericht van Hugo binnen. De eigenaar wil de prijs laten zakken en dat betekent dat we het kunnen kopen en dan genoeg over houden om er een stacaravan op te zetten. We kunnen het kopen! Eeehhhh, dit moet ook even zakken. We gaan er gelijk nog even een keer heen met Liza en Jeroen. Wat een gaaf stuk grond is dit! Ik wil eigenlijk meteen beginnen met opruimen. Maar ook de grote vraag van kunnen we dit wel? Komt naar boven. 4 hectare grond, wat moet je ermee? Hebben we genoeg geld om er echt iets van te maken? Die stacaravans moeten uit Frankrijk komen. Is dat betrouwbaar? Vragen genoeg in ieder geval. Hugo laat weten dat hij nu eerst alle papieren op tafel wil zien, voordat we verder kunnen, dit geeft ons ruimte om na te denken.

19 november gaan we eerst maar even mijn verjaardag vieren. Hieper de piep, ik ben 41!

We zijn zo blij dat we al zoveel lieve mensen om ons heen hebben om een feestje te vieren en dat zo heerlijk in de zon. Voor mij echt een top dag.

Maandag feest ik nog even verder, want Tim en ik gaan naar een tuincentrum om een fruitboom te kopen. Alvast voor ons nieuwe land. We komen bij een heel leuk tuincentrum terecht.

We komen met een sinaasappelboom, een manderijnboom en twee plantjes, twee potten en een zak potgrond thuis en dat voor maar €36,-. Ik word er zo blij van.

We zitten ondertussen alweer op woensdag 22 november. Fea is vrij en knutselt zich helemaal suf en springt lekker op de trampoline. Fea heeft het weven voor me uitgeprobeerd.

Er borrelt nog een plan rond in de camper. Tim zou super graag met oud en nieuw naar Nederland gaan. Ik zit daar dan weer helemaal niet op te wachten. Hij maakt al plannen en belt zijn broer en zoekt tickets, zonder aan mij te vragen wat ik er nu allemaal van vind en wat ik dan ga doen. Er onstaat weer eens echte heisa in de camper. Het raast nog een paar dagen door. Tim wil eigenlijk dat ik mee ga, maar ik heb daar helemaal geen zin in. Ook wil ik de katten niet zomaar een week in de camper laten zitten en wat moeten we dan met Lizzy? Max wil sowieso ook mee met Tim. Fea blijft bij mij en Rick hangt ergens in het midden. Dan vertelt Liza dat ze naar de Algarve gaan in de kerstvakantie en ondertussen krijg ik een berichtje van Marieke, dat zij ook in de Algarve zullen zijn in die tijd. Kijk als ik nou ook iets leuks te doen heb en op een leuke zonnige plek ben, dan vind ik het helemaal niet erg dat de jongens weg gaan. Ik vind ook nog eens hele goedkope tickets vanaf Faro naar Eindhoven. De storm gaat weer liggen en Tim boekt drie tickets naar Nederland.

En nu moet iedereen flink aan het knutselen, want we vieren 1 december Sinterklaas met 4 andere Nederlandse gezinnen. De kinderen maken surprises voor elkaar.

Maar ondertussen wachten we wel alweer twee weken op papieren van het land. Ze zijn nog niet boven tafel.