09-07 tm 14-07 drie dagen niets doen.

Drie dagen niets doen, dat gaat natuurlijk helemaal niet, want als je niets doet, dan verzin je vanzelf iets om te doen. Zo komen wij op 10 juli weer helemaal fris en uitgerust uit onze camper rollen. Eindelijk schijnt de zon weer en is de wind gaan liggen. Wat een heerlijk weer is het vandaag. Met niets op de planning beginnen we eerst met school. Iedereen doet van 2 vakken, 2 bladzijdes. Daarna chille we nog even maximaal met de wifi en als we het niets doen dan echt zat zijn, dan gaan we lekker wandelen. Er hangt een wandelroute in het info hok en die nemen we mee.

We twijfelen eigenlijk meteen waar de route nu precies heen loopt, maar we gokken dat we rechtdoor moeten. De doodlopende straat, loopt door in een bos en we komen bij een camping uit. De camping onthouden we even, want dat is maar 5 minuten lopen vanaf de camper en daar kunnen we morgen misschien wel even broodjes halen. We lopen door en vervolgen onze weg door het bos. Na een stuk wandelen, wil Fea super graag een hut bouwen. Helaas zijn de jongens er niet voor te porren, maar wij helpen even mee met bouwen. Na een soort van hut gebouwd te hebben, lopen we verder. Het pad begint steeds onduidelijker te worden. Overal in het bos hebben trekkers gereden en in plaats van lopen op een pad, lopen we op bandensporen. We denken, als je 3x rechtsaf slaat dan ben je terug waar je begonnen bent, dus slaan we rechtsaf. We eindigen in een mierennest en snel rennen we een paar meter verder en slaan de mieren van ons af. Het pad slaat weer rechtsaf en we volgen het een stuk, maar we lijken dan midden in het bos op ons oude verdwaalde pad uit te komen. Tijd voor google maps!

Volgens google maps lopen we niet ver van een echt pad. We moeten alleen een stukje terug en dan rechtdoor. Nu weet ik nog dat er een stukje terug geen rechtdoor was. Toch lopen we terug om te zien of we een stukje door het bos kunnen om op het pad uit te komen. Als we weer een stukje lopen dan zien we dat er een laag hek staat om de kant op te kunnen van het pad. We besluiten dat het de kortste route naar huis is dus klimmen we door het bos en over het hek en dan staan we naast een wc. Je verwacht het niet zo midden in het bos, maar er staat een mini huisje en als ik de deur opent, dan zit er een keurig toilet in verstopt. Ik vraag nog even of er iemand moet, maar alle hoge nood van net is verdwenen. Iets verderop staat een klein huisje/hut. Ik hoop eigenlijk dat er iemand is, die ons de weg kan wijzen, maar er is niemand. Bij de deur hangt een bordje met Mark Breins atelier. Wat een heerlijke plek om zo in het bos te kunnen werken en met een eigen wc. Vanaf het huisje loopt een vers gemaaid pad, dus we besluiten dat te volgen. Onze Google maps volgt ongeveer dezelfde weg. We weten niet of we nu in iemands achtertuin lopen, maar de omgeving is in ieder geval prachtig. We lopen niet veel later langs een huis en via de weg die van het huis af loopt, lopen wij verder. Tot we een volgend huis tegenkomen. Er staat kunst in de tuin en er staat een mooie schildering op de muur en terwijl ik het zo wandelend bekijk blijkt er een man voor het huis te zitten. Hij vraagt in Deens/ Duits/ Engels hoe het met ons gaat en waar we vandaan komen. Als we antwoorden dat we uit Nederland komen dan staat de man op en komt dichterbij. De man zal misschien ook wel door hebben dat we uit het bos komen, want een ander pad is er niet. Ik probeer uit te leggen dat we verdwaald waren en daarom nu hier op zijn oprit staan, maar hij stelt alweer andere vragen. Hij biedt ons water aan, maar dat hebben we nog wel bij ons en zo kletsen we verder. Hij vraagt ook wat aan de jongens en Max antwoord in het Engels terug. Wij zijn er ook even verbaasd van.

Terwijl we zo staan te kletsen vertelt de man van alles, dat zijn kleinkinderen er zijn en dat hij kunstschilder is. Ineens gaat hij zijn kleinkinderen halen en hij vraagt of we zijn atelier willen zien. Ondertussen heb ik bij de deur zijn naambodje gezien en daar staat Mark Brein. Dit is dus de eigenaar van de hut met wc in het bos. Hij leidt ons naar binnen en dan staan we in een prachtige ruimte en het hangt helemaal vol met schilderijen. We kijken werkelijk onze ogen uit. De man gebruikt mooie kleuren en er hangen een paar prachtige schilderijen tussen. Hij vertel dat hij alles zelf gebouwd heeft en schildert. Hij is pas tien jaar kunstschilder. Hij heeft ook veel gereisd en hij vindt onze reis een prachtig plan. We krijgen allemaal nog een ijsje aangeboden en dan vraagt hij of we zijn galerie ook willen bekijken. Is er nog meer? En zo lopen we de volgende prachtige ruimte in waar nog meer schilderijen hangen. Wow we zijn helemaal onder de indruk. We kijken nog wat rond en dan is het weer tijd om verder te gaan. We nemen afscheid en na nog wat instructies naar de weg, gaan we weer op pad.

We lopen nog 20 minuten door het mooie landschap en komen dan weer bij de camper aan. Iedereen zoekt even zijn rust met de wifi in een stoel. Terwijl we zo aan het niksen zijn komt er ineens een klein Nederlands campertje aanrijden. Er stapt een vrouw uit en die roept enthousiast: Hé Nederlanders, die heb ik hier nog niet gezien en ze stelt zich voor als Ans. Ans en ik hebben meteen een klik. Tot ergernis van haar 13 jarige zoon, Nathan, want de camper moet wel even in orde gemaakt worden en dat lukt niet met al dat geklets haha. Ieder gaat weer even zijn eigen weg en ik vertel snel aan de jongens dat er een 13 jarige jongen naast ons staat die graag vuur wil maken. Eerst gaan we avondeten. Na het eten zien we dat Nathan al bezig is met het vuur voor te bereiden en Rick, Max en Fea gaan vast helpen. De tuin waar we staan is ondertussen weer volgereden met campers en er staan er nu 7.

Eerst zijn alleen de kinderen bezig met het vuur en Fea ben ik kwijt, maar dan zie ik dat ze een spelletje zit te doen met Ans. Ik ga er even bij staan en we raken meteen weer aan de praat. Niet veel later zitten we allemaal bij het vuur en ook de andere camper mensen komen erbij. Ineens hebben we een Nederlands, Duits, Fins en Zwitsers gezelschap. Het blijft een beetje een Duits/ Engels gesprek en de vader van het Duitse gezin komt met de term Denglish en ik denk dat dat de juiste benaming is van hoe we met elkaar praten. Het is zo super gezellig! Dit is wel echt iets wat ik veel wil doen tijdens onze reis. Mensen ontmoeten en elkaars avonturen aanhoren. Om middennacht wordt de kou toch wel te erg en iedereen gaat naar bed. Ans en Nathan gaan de volgende dag naar Legoland en behalve het Duitse gezin is verder iedereen verder getrokken.

Tim en Rick bedenken dat ze gaan kijken of ze broodjes kunnen halen op de camping waar we gisteren langs kwamen. Ik grap nog dat ze een handdoek mee moeten nemen om te zien of ze kunnen douchen. Even later komen ze fris gedoucht en met broodjes terug bij de camper. Geen probleem zegt Tim. Het is een grote camping vol mensen. Niemand die door heeft wie je bent. Dat wil ik ook! Dus ik pak ook een handdoek en ga een douche zoeken. Ik vind er natuurlijk ook een en het is echt heerlijk. Fea is met me mee en die speelt lekker in de speeltuin. Wij komen ook fris gedoucht weer terug bij de camper. We lummelen wat rond de camper en kletsen met het Duitse gezin in het Denglish. ’s Middags gaan we weer naar de camping, daar is een leuk zwemmeertje en na de hele middag spelen en zwemmen, eten we daar in het restaurant. Als we terug komen dan zijn Ans en Nathan er weer. Ook is de camperplaats weer volgelopen met camper. Deze avond komen alleen Ans, Nathan en het Duitse gezin er bij elkaar bij het vuur zitten. We hebben weer een super gezellige avond en kletsen ons suf tot we allemaal ons bed weer in kruipen.

Dinsdag de 12de gaan wij naar Legoland. We hebben er veel zin in. Door de late avonden slapen we eigenlijk te lang uit. We proberen haast te maken om naar Legoland te gaan. We nemen afscheid van iedereen, want we weten niet of de nadere terug komen naar deze camperplek. We moeten eerst nog langs een supermarkt want we hebben de camper aardig leeg gegeten. Ans had gezegd dat de wachtrijen voor eten mega lang zijn, dus proberen we genoeg mee te nemen. Bij Legoland is het megadruk. We rijden naar de verkeerde parkeerplaats want er geen bomen. Voor de katten willen we graag in de schaduw staan. We besluiten een rondje te rijden om terug te gaan naar een parkeerplaats verderop. Helaas kost het rondje ons 30 minuten omrijden. Een beetje geïrriteerd stappen we de camper uit en gaan in de rij staan om het park in te komen. Het is er drukker dan mega druk. De wachtrijen zijn 30 tot 60 minuten en je moet in polonaise door het park heen. Bij de tweede attractie gaat Tim vast vooruit om met Fea iets te doen. Als ik met Rick en Max in een zelf geprogrammeerde robot arm attractie ben geweest dan zoeken wij ze weer op. We kunnen ze helemaal niet meer vinden, maar in een hoekje zit de vader van het Duitse gezin. Ik ga met hem praten en hij heeft Tim ook gezien. Ik vraag of ik zijn telefoon mag gebruiken, want we zijn al 20 minuten aan het zoeken. Ik stuur Tim een apje en blijf bij hem wachten op antwoord. Gelukkig duurt het niet lang tot Tim terug belt en zo vinden we elkaar weer. We worstelen ons verder door het park en rond een uur of 3 zijn we er helemaal klaar mee en door ons zelf meegebrachte eten heen, maar we hebben nog niet de helft van het park gezien. We besluiten toch te gaan eten en dan verder te gaan. Voor de kinderen heb ik vrij snel een hotdog kunnen regelen, maar staat nog in de rij voor een burrito. Anderhalf uur later hebben we dan ook een burrito op. We gaan weer verder in het park. Na de ninjago zone valt ons op dat het een en ander al dicht is. Het park is tot 20:00 uur open, maar de winkels gaan om 18:00 uur dicht, maar ook veel andere dingen gaan dicht. We lopen nog een rondje en zien dan dat alle attracties en winkels tussen 17:00 en 18:00 dicht gaan. We vinden dit zo stom. We hebben nog zoveel niet gedaan. wat een kakpark als het zo druk is. We gaan! Bij het uitrijden zien we dat de slagboom open staan, maar iedereen blijft stug zijn kaartje scannen. We moeten een uur in de file staan tot we van de parkeerplaats af kunnen, door dat scannen van de kaartjes, ppffff. Je snapt ons humeur was wat aangedaan.

Terug op de camperplaats zijn we wat teleurgesteld dat Ans en Nathan weg zijn en niemand van de nieuwe campermensen zoekt contact. We knorren nog wat tegen elkaar, want we zijn allemaal hangry, maar na het eten gaat het weer. Vanavond maar weer eens op tijd naar bed. Als we wakker worden dan houden we maar is echt een rustig dagje. De katten smeren hem ’s morgens vroeg samen de bosjes in en die zien we de rest van de dag niet. Al 3 dagen zitten ze bovenop ons in en rond de camper en vandaag smeren ze hem ineens en zelfs samen. Wij gaan na al het schoolwerk weer naar de camping, zodat de kinderen bij het meertje kunnen spelen en daarna maken we ons eten klaar. Van de eigenaar van de tuin, mogen we aardbeien plukken en zo hebben we toch wel een dagje nietsdoen. We proberen ons vast klaar te maken om morgen weer verder te trekken. We weten nog niet of we dat ook echt gaan doen. We staan zo fijn. Ook zitten we een beetje in spanning waar de katten nu uithangen zo samen. Gelukkig komen ze om 22:00 uur samen de bosjes weer uit en komen ze weer blij de camper in. Waar die toch z’n hele dag uitgehangen hebben? Misschien liggen ze gewoon 10 meter van ons af in de bosjes te tukken, maar wie zal het zeggen. Misschien kwamen ze wel een poezen kunstenaar tegen in het bos en een leuk poezen gezin om mee te kletsen. Ook de katten zijn op Europa tour.