Maandag gaan we naar Coimbra om de auto te bekijken. De kinderen brengen we naar de camping waar Liza en Jeroen (familie Hoek) met de kinderen staan. Zij mogen daar lekker spelen terwijl wij op pad zijn. In Coimbra hebben we op een grote parkeerplaats afgesproken, maar het is hier razend druk. We vinden gelukkig wel een plekje voor de camper. Pedro, de man die zijn auto verkoopt, komt ook al snel aan en dan bekijken we de auto. De auto ziet er vanbinnen super afgelikt uit en het lijkt wel of er nog nooit iemand achterin heeft gezeten. Van buiten heeft de auto best wat krassen. We zijn er al voor gewaarschuwd dat de Portugezen niet zo kijken op een krasje meer of minder. We maken een proefrit en vragen vanalles aan Pedro over de auto. De auto zelf, rijdt als een zonnetje. Hij heeft de auto nieuw gekocht en hij heeft het onderhoudsboekje erbij. We hebben een super goed gevoel over de auto. Dan komt er één probleem omhoog. Pedro wacht al maanden op zijn nieuwe, nieuw gekochte auto, hij kan deze dus eigenlijk nog niet kwijt. Wij geven aan dat we hem echt vanaf volgende week nodig hebben, want dan begint school. We nemen afscheid en we gaan erover nadenken. Wij gaan nog even gezellig samen lunchen om alles door te spreken.
Na een nachtje slapen zijn we het er eigenlijk wel over eens dat we de auto graag willen. De auto is al 13 jaar en heeft al 2 ton op de teller, zit vol met krassen en is voor Nederlandse begrippen misschien wel klaar, maar voor Portugal is het een jonge Blom. We besluiten €6500,- te bieden (hij staat voor €7100,- te koop) en zeggen erbij dat we hem graag vanaf volgende week willen. Pedro denkt er even over na, maar gaat dan toch akkoord. Whoop whoop. We hebben weer een auto gekocht. Nu hopelijk ook echt.
Ondertussen zijn we vandaag ook weer even op het grote land van Phil en Siobhan. Al onze pogingen om iets te huren zijn mislukt, dus onze focus gaat nu hierheen en we gaan flink opruimen voordat we echt hierheen gaan. Er vloog echt een prachtige vlinder voorbij.
Woensdag hebben we een welkoms gesprek op de school van de jongens en donderdag op die van Fea. Het zit op hetzelfde terrein, maar het zijn twee losse projecten. Phil en Siobhan moeten ook naar beide meetings. Siobhan en ik weten een leuke deal te maken met de mannen. Tim en Phil gaan vandaag en wij gaan morgen en dat vinden ze een goed plan. Hebben ze ff niet op zitten letten denk ik, want die van vandaag duurt 3 uur en die van morgen 1,5 uur.
Donderdagochtend gaan we eerst even informeren bij de bank voor een verzekering voor de auto. We gaan naar de Santander bank, waar we nu ook een rekening hebben. João (niet uit te spreken voor ons. Soort Jus-wau door je neus) helpt ons daar steeds. Vandaag komt hij alleen niet ver. Hij heeft een Portugees adres nodig en wij hebben een bewijs nodig met ons naam en het adres erop. Sil en Anneke willen ons hiermee helpen, maar ik heb geen papier waar onze naam op staat en hun adres. João weet hoe we dat op kunnen lossen. Sil of Anneke kan bij de gemeente verklaren dat we bij hun wonen en dan krijgen we een bewijs. Het kan dan eigenlijk verder niemand iets schelen of we daar dan ook echt wonen of niet. We moeten dit alleen wel morgenochtend hebben, zodat we terug kunnen komen om de verzekering te regelen. Snel bel ik Anneke en na de meeting op school wil ze wel met ons naar de Camara (de gemeente).
De mevrouw van de Camara spreekt geen woord Engels, maar Anneke kan zich al aardig redden in het Portugees, dus het lukt ons om het formulier in te vullen en Anneke dringt aan dat we het echt morgenochtend nodig hebben. We mogen het morgen om 11:00uur ophalen. Bij het plaatselijke cafe halen we vast wat schoolspullen. Het cafe heeft een soort Bruna hoek.
Vrijdag halen we het bewijs van adres op en gaan we terug naar de bank. João is altijd in voor een praatje en vindt het leuk om ons Portugese woorden te leren. Hij vraagt ook naar de kinderen en school. Nu zitten we met een dingetje en dat vertellen we hem. Fea haar naam valt niet zo lekker in het Portugees. In Portugal betekend feia, lelijke vrouw. Ze schrijven het wel anders, maar je spreekt het precies uit als haar naam. De ene Portugees doet er wat moeilijker over als de andere. João legt uit dat dat soms zo is met woorden en namen. Zo rijdt er in de wereld een Hyundai Kona rondt, maar Cona betekend in het Portugees kut. Of zoals João heel netjes zegt, het lelijke woord voor het vrouwelijke deel. Hij moet er een beetje bij giegelen. Tim zegt, wat zeg je, KONA. João duikt een beetje achter zijn computer en moet lachen en doet ssst tegelijk hahah. We zijn gelukkig de enige klanten bij de bank. De auto heeft speciaal in Portugal dus een andere naam. Giegelend sluiten we de verzekering af en we wensen João een fijn weekend. Fea zal tegen de Portugezen toch beter Feetje kunnen zeggen of haar tweede of derde naam gaan gebruiken. Zelf zit ze er totaal niet mee. Maar hoe hebben we het kunnen verzinnen en ik wist het. Voordat ze geboren werd heb ik haar naam gecontroleerd, maar toen dacht ik, dan ga ik toch lekker nooit naar Portugal……
Zaterdag ga ik weer lekker schilderen en hebben we een poolparty, die met die ballen op een tafel. Niet die met zwembroeken. Zondag doen we lekker rustig aan, want het regent de hele dag.
En dan is het zover. De jongens gaan naar school. Phil heeft bedacht dat hij de hele eerste week met ze mee gaat fietsen. Zijn dochter Rosie zit in dezelfde klas.
Wij gaan de auto halen en Feetje die gaat mee, want die begint morgen met school. Het is nog een heel geregel bij de Camara in Coimbra. Het is er erg druk. We trekken een kaartje voor de balie en ondertussen gaan we de auto aan Pedro betalen. Dit vind ik dan een beetje spannend, want als Pedro het na de betaling op een lopen zet, dan weten we eigenlijk niets van hem. Eigenlijk hadden we vast om de sleutels moeten vragen ofzo. Betalen gaat hier trouwens heel makkelijk bij het pinapparaat. Je kan hier aan de pinautomaat, belasting, boetes en rekeningen betalen. Je kan dus ook geld overschrijven naar andere. Na de overschrijving lopen we naar de balie en schrijven de mannen de auto over. Het kost maar even €65,-, dat is in Nederland een stuk lager. Nu wordt Pedro zenuwachtig, want hij moet ons alle papieren geven en hij heeft geen bewijs van het overschrijven van de auto. Hij vraagt om een kopie van de overschrijving aan de vrouw van de bali, maar die krijgt hij niet. Buiten geeft hij ons de sleutels en legt nog even uit waar de betaal automaat is van de parkeergarage. We hebben een auto! In de parkeergarage begrijpen we ineens de krassen op de auto. Het is zo ontzettend krap.
Best spannend, want ik heb het afgelopen jaar 3x gereden en ik heb nog nooit in het buitenland gereden. Het gaat me prima af hoor. Van de school krijgen we ook veel leuke foto’s door, van de eerste dag.
Dit lijkt wel een speciale introductiedag in een mooi bos, maar dit is gewoon het land van de school. Ik mag het trouwens geen school noemen, want ze voldoen niet aan alle Portugese eisen. Het is een homeschooling project. De kinderen zijn officieel allemaal geregistreerd als homeschoolers, maar doen vier dagen per week, gezamelijk projecten. De projecten worden doorgegeven aan de online homeschool en zorgen weer voor officiële punten. Zo krijgen ze uiteindelijk een officiel Amerikaans high school diploma. Wij krijgen na de eerste dag hele blije en vieze koppies thuis. Ze hebben zich goed vermaakt en super mooi weer gehad en dat was niet voorspelt.
Dinsdag is Feetje ook aan de beurt. De jongens moeten een half uur eerder op school zijn, dus zij gaan fietsen. Wij brengen Fea met de auto. We kunnen niet helemaal tot aan de school rijden. De weg is te smal voor veel brengende auto’s. Er is een speciaal droppunt en dan moeten ze nog 10 minuten lopen.
Wij hebben ondertussen een gesprek gehad met Lurdus, de eigenaresse van de ruïne en een stukje land, dat bij de plek hoort die we willen kopen. Het loopt niet echt vlot met het kopen van het hele pakket, huis, ruïne, 3 stukken grond. Lurdus geeft aan dat ze ons de ruïne vast wil verkopen voor een klein bedrag. Er zit dan ook 2700m² grond bij. Al zit de grond niet aan elkaar aaneengesloten. Bij de ruïne zit 1000m² en iets verderop de rest, maar daarvan is een groot deel heel schuin. Niet ideaal, maar het zou een begin zijn. We zijn er ondertussen zo zeker van dat we daar willen wonen, dat we ook tevreden kunnen zijn met alleen de ruïne. De rest kan dan later nog komen of zelfs niet. Het blijft een prachtig stuk land en de prijs is echt heel laag. We zeggen dat we het willen kopen, mits ze de ruïne legaal kan maken. Stel we kunnen het huis nooit kopen, dan willen we wel een legale ruïne hebben.
Tussen al het regelen en afspraken door, rijden we vooral veel rond met onze auto. Wat is dat heerlijk om hier met een auto rond te rijden en dan thuis te komen bij ons campertje.
Donderdag komt Hagira langs. Ze heeft geen goed nieuws. De ruïne kan niet legaal gemaakt worden. De ruïne bestaat niet op papier en hoewel ik denk dat de ruïne er eerder stond dan het huis, kan de ruïne nu alleen legaal gemaakt worden als bijgebouw van het huis. We zijn er echt goed zuur van. We dachten echt dat we nu op het punt stonden om iets te kopen.
’s Avonds ben ik zo moe, ik ga vroeg slapen. Tijdens het tandenpoetsen haal ik mijn hand door mijn haar en dan valt mijn gouden oorbel, die ik al 15 jaar draag, uit mijn oor en verdwijnt meteen het putje in. In de camper zijn geen sifons en ik schroef de buis nog los, maar er is niets te zien. Hij is, denk ik, meteen door gerold naar de vuilwatertank. Daar kan ik nu niets mee in het donker. Verdrietig ga ik slapen.
Vrijdag sta ik ook niet zo lekker op. We willen gewoon een eigen plekje. Waarom doen die Portugezen zo moeilijk over een huis verkopen dat al 12 jaar leeg staat. Zeg gewoon wat je wil en hoe je het wil, dan kijken we wel of we het kunnen betalen. We hebben met Hagira afgesproken dat ze maar moet zeggen dat ze ons maar moeten bellen als als ze het echt willen verkopen en wij moeten echt verder gaan kijken.
Tijd om onze focus op het grote land van Phil en Siobhan te leggen. Er moet flink puin geruimd worden voordat we daar kunnen staan. Er heeft een oude man gewoont en hij heeft een oude camper geplaatst en daar een schuur omheen gebouwd. Er staat veel zooi en de man heeft veel afval achtergelaten. De schuur hebben we al leeg gehaald en nu is de oude camper aan de beurt. In die camper meurt het enorm en we hebben besloten om alles, inclusief de muurbekleding en isolatie, eruit te rukken. Tim gaat even helemaal los en Gry en ik slepen alle zooi naar een plek op het land.
Op dagen dat we zo hard klussen, mogen we lekker douchen bij Phil en Siobhan. Wat wel jammer is, is dat er enorm veel chloor in het water zit. Ze doen dat tegen de beestjes zei iemand van de gemeente, maar het doucht toch minder lekker en we drinken het zeker niet.
Zondag gaan we bij de familie Hubers langs. Dit is ook een camper gezin en zij hebben ook even bij het treepark gestaan toen we daar stonden. Zij hebben een huisje gehuurd hier voor de winter om te zien wat ze willen hier. Hun dochter en zoon zitten bij onze kinderen op school. We gaan lekker bbqen en ze hebben het luxe, want ze hebben een zwembad en ik mag even douchen. Al ben ik gisteren nog gedoucht, het is super heet hier, dus een keertje extra is heerlijk. Dubbel verwennerij, want ze hebben rivierwater. Het voelt toch echt lekkerder dan chloorwater.
School week twee staat voor de deur. We gaan weer helemaal een ritme in. Ik ben benieuwd hoe ons dat gaat bevallen.