Ik val maar meteen met de deur in huis. Ik houd niet van slaapfeestjes. Vroeger vond ik het logeren al niets. Ik ging wel graag bij mijn oma logeren, maar dat was de enige persoon waar het slapen prima ging. Ik heb het echte logeren wel een paar keer geprobeerd, maar ik lag dan in dat vreemde bed en dan hoorde ik vreemde geluiden en het rook er vreemd, dan begon het rare gevoel in mijn buik op te lopen. ik kreeg wiebelbenen en kon de slaap niet vatte, dan volgde de buikpijn en een gevoel van lichte paniek en tot slot de tranen. Gelukkig kwamen mijn ouders me met alle liefde weer ophalen. Daardoor durfde ik het waarschijnlijk ook wel een paar keer te proberen. Maar zelfs in een tent in de eigen achtertuin ging het al niet goed.
Mijn kinderen vinden slaapfeestjes, logeren en kampen fantastisch. Ik heb mijn afschuw gelukkig niet doorgegeven. Het liefst regelen ze iedere week wel een logeerpartij, maar naast dat ik er voor mezelf niet van houd. Vind ik er ook geen klap aan als de logeerpartijen bij ons zijn. De slaapkamer moet op zijn kop voor het extra bed. Het hele zooitje heeft nooit geen zin om te gaan slapen en ze zijn weer wakker voordat de vogeltjes fluiten. Ik moet een pyjama aan voor als ik er ’s nachts uit moet en als klap op de vuurpijl heb je na die hele logeerpartij nog 2 dagen zombies rond lopen van het slaapgebrek. Nee, het is niet mijn feestje, dus moedig ik mijn kinderen aan om vooral uit logeren te gaan. Dat was de eerste paar keer ook even wennen voor mijn moederhart, want ze laten dan toch even een tijdelijke leegte achter, maar gelukkig slaap ik er niet minder om. Je hebt dan alleen nog de zombiestand. Toch lukt het niet altijd om uit logeren te gaan. Ik wil dan ook weer niet de party pooper zijn als die blije lieve gezichtjes komen vragen of er gelogeerd mag worden. Het is me wel gelukt om het tot de vakanties te beperken en als ik er klaar mee ben, dan moet het hele zooitje gaan slapen, want anders ga ik erbij zitten hahaha.
Maar met het ouder worden, worden ook de slaapfeestjes steeds spannender. Zo ging mijn oudste met school 4 dagen naar Ameland. Ik zei wat: AMELAND, DAT IS MET DE BOOT! Ik vond het een super tof eind kamp voor hun. Met je klas naar Ameland is natuurlijk te gek en ze zaten in een groot huis, maar het is zo ver weg van Gaanderen. Als er iets geks gebeurt dan kan je er niet ff snel heen. Ik moest dus echt even slikken toen ik bij de bus stond met zijn spullen. Ik wilde er geen drama van maken dus ik gaf hem maar een korte knuffel en duwde hem vlug vooruit richting de bus. Dag schat! Veel plezier! Maar hoe deden al die moeders dat? Hoe hielden ze het allemaal droog en stonden ze zo blij te zwaaien? Gelukkig sliep ik van dit kamp ook niet slecht en ik denk dat de juf het een stuk zwaarder had. Max had het ’s avonds wel even slecht. Hij miste zijn broer. Mama ik hoor hem altijd ademen en nu is het zo stil op de kamer. We waren allemaal blij met foto’s tussendoor en super blij toen hij weer thuis was.
Naast het schoolkamp hebben we ook nog het scoutingkamp. Dat is maar een paar straten verderop en altijd een groot vermoeiend feest met frikandellen als ontbijt. Het is niet gek als je ’s avonds laat je kinderen nog ergens in het dorp tegen komt voor een nachtelijke speurtocht. Allemaal leuk, maar nu zit de oudste, Rick, in een groep hoger, dus de avonturen zijn ook spannender. Zo werd ik bij het zomerkamp ’s morgens om half 7 wakker en keek op mijn telefoon. Ik was ’s nacht om half 1 gebeld! Ik had hem niet gehoord. Mijn man was ook 1 keer gebeld. Ik zat meteen met een mega kloppend hart rechtop in bed. 1x bellen betekend vast dat mijn kinderen nog heel zijn, maar waarom belde ze dan? Iedereen zal nu nog wel aan het slapen zijn. Ik bedacht dat ik gewoon even terug ging appe om te vragen wat er was gebeurd? Toch lag ik niet lekker meer en ik kreeg geen antwoord. Ik dacht, om 7 uur mag ik wel bellen, maar ik kreeg geen gehoor en dat apje kwam ook niet aan. Ik had nog een nummer, maar wist niet zeker of deze leider er was, dus eerst maar weer een apje. Gelukkig kwam er meteen antwoord. Rick wilde vannacht naar huis, maar nu ging het weer goed en hij wilde toch blijven tot het eind.
Ik was gerust gesteld. ’s middags haalde we ze weer op en ik vroeg wat er was geweest. Rick had een dropping gehad en ze waren een paar dorpen verderop gedropt en moesten 9 km lopen om weer bij het kamp te komen. Onderweg waren ze achterna gezeten door een groepje dronken jongelui en om half 1 waren ze doodmoe in het kamp aangekomen. Doodmoe was hij in zijn slaapzak gekropen, maar zijn luchtbed was leeg. Hij was moe en nog een beetje aangedaan van die groep jongelui en wilde graag thuis slapen. De leiding had gezegd dat het bellen niet lukte en dat hij maar moest proberen om te gaan slapen. Nou mama, zei hij, ik moest wel heel hard huilen en heb me nog uren heel akelig gevoeld voordat ik in slaap viel, op de harde grond. KLATS! die kwam hard aan bij mij. Hoe had ik nou die telefoon niet kunnen horen, dat ding ligt naast mijn oor.
Waarom hebben ze het niet nog een keer geprobeerd? Ik voelde me echt een loeder van een moeder. Ik moest het een beetje goed praten tegen mezelf. Hij was toch al 12 en hij moet al een beetje op eigen benen gaan staan. Na de zomervakantie moet hij 20 minuten fietsen naar het voortgezet onderwijs en zich daar helemaal zelf zien te redden. Het hielp iets. Hij ging een maand later zonder moeite weer naar een slaapfeestje, maar mijn mobiel stond op het hardste volume en ik zei tegen die moeder dat ze me wel 100x moest bellen mocht hij naar huis willen. Midden in de nacht schrok ik nog is wakker om mijn mobiel te checken, maar het bleef stil.
Maar van de week mocht ik het eindelijk goed maken. Er was weer een slaapfeestje. Rick had er weer super veel zin in. Een feestje met allemaal groep 8 vriendjes van vorig jaar. Het was ook 1 groot feest, maar om 0:30 uur werd ik gebeld door Rick; mama ik voel me niet lekker, wil je me komen halen? Ik sprong uit mijn bed. Ik riep: ik ben er met 10 minuten. Als een malle sprong ik in mijn kleren en opgewekt stapte ik in de auto. Ik ga mijn zoon ophalen! Ik moest wel 4 hele minuten rijden. Bij de voordeur kwam de herrie van het feestje me al tegemoet. Ik zag Rick, dood en dood op. Hij was misselijk en had keelpijn van vermoeidheid. Ik nam hem mee terwijl de jongens de x-box nog ff aanzetten voor een beetje gamen. Thuis stopte ik Rick in zijn bed en hij sliep al voordat zijn hoofd zijn kussen raakte. Arm ding, hij is nooit zo goed in super laat opblijven. Op een gegeven moment gaat zijn kaarsje uit. Ik kroop voldaan in mijn eigen bed en was vast en zeker meteen in slaap gevallen als ik niet zat te stuiteren van mijn goede werk.
Komend weekend hebben we thuis logees. We gaan er een feestje van maken, in mijn pyjama en niet zo mega laat de lampen uit. Toch best wel fijn, die slaapfeestjes in eigen huis.